Ποια είναι η κατάλληλη ευκαιρία;

 Βαγγέλης Σκούφας: Ποια είναι η κατάλληλη ευκαιρία;

Είμαι ο Βαγγέλης Σκούφας, έχω γεννηθεί το 1981, 41 χρονών και τα τελευταία 15 σχεδόν χρόνια μένω στην Αθήνα.  Συνειδητοποίησα ότι είμαι ομόφυλος από πολύ μικρή ηλικία, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν έπαιζα με τον εαυτό μου, σκεφτόμουνα πάντοτε αγόρια. Μεγαλώνοντας όμως σε μία περιφερειακή πόλη όπως είναι η Θεσσαλονίκη ήταν πάρα πολύ δύσκολο, σε ηλικία τουλάχιστον παιδική, να αποδεχθώ την σεξουαλική μου ταυτότητα. Ε μου πήρε πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να μπορέσω να αποδεχθώ αυτό το οποίο  στην ουσία είμαι, από τα 15 μου παρ’ όλα αυτά  ήταν η πρώτη σεξουαλική εμπειρία που είχα με αγόρι – λίγο μετέπειτα ήταν με κορίτσι. Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να μην αποδεχθώ την ομόφυλη ταυτότητα μου. Οπότε όλες μου οι προσπάθειες ήτανε να προσπαθήσω να κάνω κάτι με γυναίκα μπας και διορθωθεί αυτό το οποίο είμαι. Στην ουσία όμως ένας γκέι γεννιέται ομοφυλόφιλος, οπότε έτσι και εγώ συνειδητοποίησα, έστω και καθυστερημένα ότι αυτό το οποίο πραγματικά με κάνει ευτυχισμένο είναι η αποδοχή της σεξουαλικής μου ταυτότητας ήτοι γκέι. Άργησε βέβαια πάρα πολύ.

Ξεκίνησε επί της ουσίας στα 25, όταν για πρώτη φορά, σε κάποιες καλοκαιρινές  μου διακοπές συνάντησα το πρώτο μου έρωτα. Πηγαινοερχόμουνα το πρώτο χρονικό διάστημα, μένοντας στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα γιατί ο σύντροφος μου τότε  ήταν στην Αθήνα. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έχοντας και μια πρόταση δική του «Βαγγέλη μιας και σ’αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα πως και δεν έρχεσαι Αθήνα»;

Ξεκίνησα σαν πειραματισμό. Δεν μπορώ να κρύψω ότι στην αρχή με φόβισε, γιατί ήξερα ότι μια τέτοια απόφαση, στα 25 μου επί της ουσίας, ήξερα ότι δεν είχε επιστροφή. Γιατί στην ουσία ήταν η πρώτη φορά που, ορμώμενος από αυτό το οποίο ήμουνα και δίνοντας την δυνατότητα στον εαυτό μου να ζήσω αυτό το οποίο πραγματικά είμαι, ήξερα ότι ήταν ένας δύσκολος δρόμος. Είναι πολύ πιο δύσκολο κάποιος να είναι γκέι απ’ ότι να είναι ετερόφυλος. Βέβαια, στάθηκα πάρα πολύ τυχερός. Αν και για.. όταν ξεκίνησε αυτή η σχέση μου, στα 25 μέχρι και τα 29, θυμάμαι ότι ήταν πολύ λίγα εκείνα τα άτομα, τα οποία, επί της ουσίας, ήξεραν για εμένα και αυτό γιατί κρατούσα ένα μικρό ερωτηματικό· κατά πόσο πράγματι αυτή τη ταυτότητα θα ήθελα να την αναφέρω δημοσίως.  Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, εκείνη την πρώτη περίοδο, άφηνα ένα μικρό ερωτηματικό κατά πόσο αυτή μου την ομόφυλη σχέση θα την ακoλουθούσαν κι άλλες στο μέλλον. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα μικρό ενδεχόμενο -μπορεί να ήταν και εσωτερικευμένη, όπως κοινώς λέγεται, ομοφοβία δική μου – για το γεγονός ότι μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψω σε μία ετερόφυλη ζωή. Πράγμα το οποίο βέβαια ήταν πάρα πολύ ουτοπικό, γιατί από την πρώτη στιγμή όταν τελείωσε η πρώτη σχέση, η όποια κράτησε 4 χρόνια, όλες μου οι μετέπειτα σεξουαλικές εμπειρίες, είτε αυτό ήταν one night stand, είτε αυτό ήταν σχέση, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν με άντρες, με εξαίρεση τρεις φορές που προσπάθησα να κάνω κάτι με μία γυναίκα – με διάφορες γυναίκες – δε μου βγήκε, όποτε όταν μπήκα στην διαδικασία για δεύτερη φορά να ζήσω την ομόφυλη ταυτότητα μου, όντας σε μία επόμενη σχέση συνειδητοποίησα ότι αυτό το οποίο πραγματικά με κάνει ευτυχισμένο και αυτό το οποίο πραγματικά είμαι είναι η ομόφυλη μου ταυτότητα.

Μπορώ να πω ότι στάθηκα πάρα πολύ τυχερός, εν αντιθέσει τουλάχιστον με λοιπές περιπτώσεις ομοφύλων που ξέρω, γιατί από την πρώτη στιγμή, όταν είχα έρθει στην Αθήνα, όσο κι αν προσπαθούσα να λέω την μισή αλήθεια, κι όταν λέω την μισή αλήθεια, πάντοτε μιλούσα ευρύτερα για την σχέση μου, χωρίς να προσδιορίζω το φύλο αυτής. Από τα πρώτα μου χρόνια λοιπόν που βρέθηκα στην Αθήνα, μιλάμε τότε για το 2007, τον Νοέμβριο αν θυμάμαι καλά  και  όντας μέλος της τότε νεολαίας Συνασπισμού, οι πολιτικοί μου σύντροφοι είχαν καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι αυτό το απροσδιόριστο, η σχέση που έλεγα, ήταν μια ομόφυλη σχέση οπότε,  μέσα στην ατυχία μου και μέσα στο φόβο μου βρέθηκα σε ένα περιβάλλον, το οποίο ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικό. Από την πρώτη στιγμή,  έχοντας καταλάβει οι πολιτικοί σύντροφοι το τι ακριβώς συμβαίνει στην σεξουαλικότητα μου, άρα και στη σχέση μου, άρα και στην καθημερινότητα μου, προσπάθησαν να μου εξηγήσουν ότι: “μη φοβάσαι γι’ αυτό το οποίο είσαι, πρέπει να αποδεχθείς αυτό το οποίο είσαι και όχι μόνο πρέπει να αποδεχθείς αυτό το οποίο είσαι, με το να ασχολούμαστε με τα κοινά είναι υποχρέωση μας να προσπαθήσουμε να φέρουμε κάποιες αλλαγές οι οποίες, να καλυτερεύσουνε, να κάνουν μια πιο συμπεριληπτική ζωή των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων. Οπότε ναι, μέσα σ’ αυτή την γκρίζα ζώνη, στην οποία ζούσα ήμουνα πάρα πολύ τυχερός, γιατί επί της ουσίας οι πολιτικοί μου σύντροφοι ήταν αυτοί οι οποίοι με ώθησαν, αφενός, να αποδεχθώ χωρίς να φοβάμαι αυτό το οποίο είμαι, άρα να μιλήσω ελεύθερα, να μιλήσω δημοσίως. Αφετέρου, να μου βάλουν έναν στόχο, κοινό στόχο, ότι σε όποιο πεδίο βιώνουμε διάκριση πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες αλλαγές, με συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση,  ούτως ώστε πράγματι, να υπάρχει μια κοινωνία συμπεριληπτική και όχι μια κοινωνία των ανισοτήτων. 

Παρόλα αυτά δεν σας κρύβω και πάλι, οτι η  πρώτη φορά που είχα μιλήσει σε ένα φοιτητικό αμφιθέατρο γι’ αυτό το οποίο πραγματικά είμαι και γι’ αυτά τα οποία πρέπει να γίνουν, προκειμένου να έρθει η απαιτούμενη κοινωνική ισότητα, έτρεμα σαν το ψάρι. Και έτρεμα σαν το ψάρι γιατί δεν ήξερα ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου, που παρακολουθούσε εκείνη την στιγμή ένα γκέι άτομο να μιλάει για τη σεξουαλική του ταυτότητα και για όλα εκείνα τα πράγματα,  τα οποία πρέπει να αλλάξουν, όπως για παράδειγμα η ισότητα στο γάμο, η τεκνοθεσία, οι αλλαγές στην υγεία, στην εργασία, στην εκπαίδευση. Με το που τελειωσα, το θυμάμαι ακόμα και συγκινούμαι πάρα πολύ, γιατί ξαφνικά βλέπω ένα τεράστιο φοιτητικό αμφιθέατρο να κατά χειροκροτεί, τον τότε σύντροφο μου- δεύτερη σχέση επί της ουσίας στη ζωή μου – να ξεσπάσει στα κλάματα και όλη αυτή η αποδοχή, όλο αυτό το θετικό μήνυμα, το οποίο μου ήρθε εκείνη την στιγμή από την αντίδραση του κόσμου, λέω ότι είμαι πραγματικά πάρα πολύ τυχερός. Μπόρεσα μίλησα, κακώς φοβόμουνα όλα τα προηγούμενα χρόνια για αυτό το οποίο ήμουνα.  

Και από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η αποδοχή, έχω την υποχρέωση να πρωτοστατήσω μαζί με λοιπά άτομα μέσα στον Σύριζα, στον τότε Συνασπισμό, προκειμένου να ‘ρθουν κάποιες αλλαγές και αυτή η ισότητα, αυτό το ευνοϊκό περιβάλλον να γίνει ο κανόνας και όχι μια εξαίρεση που συμβαίνει σε κάποιο πολιτικό χώρο και μόνο. 

Και ταυτόχρονα, την ίδια χρονική στιγμή ή και λίγους μήνες αργότερα έχοντας κάνει μαζί με λοιπούς συντρόφους και συντρόφισσες μια ευρύτερη προσπάθεια, καταθέσαμε τον Νοέμβριο του 2013, δυο ημέρες μετά, την νομοθετική αντίστοιχη πρόταση που είχε κάνει και τότε η Δημοκρατική Αριστερά, το λεγόμενο κόμμα της ΔΗΜΑΡ, και εμείς αντίστοιχα, πρόταση για το σύμφωνο συμβίωσης. Υπενθυμίζω τότε ότι η κυβέρνηση αποτελούνταν από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς η τότε συζήτηση είχε γίνει στο αντιρατσιστικό, στη συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. 

Kαι αναφέρομαι δυστυχώς γιατί όλες οι αντιδράσεις, κυρίως εννοείται από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ήταν κάτι παραπάνω από αρνητικές, παρά το γεγονός ότι την ίδια χρονική περίοδο είχε υπάρξει και καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το γεγονός ότι δεν δινόταν η δυνατότητα και στη χώρα μας, άτομα του ίδιου φύλου να μπορέσουνε να προχωρήσουνε σε Σύμφωνο Συμβίωσης. Δυστυχώς,  αυτό ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα τουλάχιστον μέχρι και τις εκλογές του Γενάρη του ‘15 . 

Οπότε ερχόμαστε το Νοέμβριο –  Δεκέμβρη του 2014, ψηφίζεται το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δυστυχώς παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και τροπολογίες προκειμένου στον αντιρατσιστικό, τότε, νόμο να περαστεί το σύμφωνο συμβίω σης, κάτι τέτοιο – κυρίως λόγω αντιδράσεων του σκληρού δεξιού πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα και εκκλησιαστικών αντιδράσεων – νομίζω ότι όλοι μας θυμόμαστε να λέγανε ότι θα χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες άπαξ και η χώρα μας προχωρήσει στην νομοθετική ισότητα στο γάμο – και επειδή ταυτόχρονα είχαν ανεβεί και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, και παράλληλα υπήρχαν, όπως αποδείχθηκε και μετέπειτα και στην πράξη, συζητήσεις ακόμα και μέρους της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή. Αυτός ο λόγος αποτέλεσε δυστυχώς έναν τεράστιο ανασταλτικό παράγοντα στο να μην ψηφιστεί τότε το σύμφωνο συμβίωσης. 

Ήρθαν μετά οι εκλογές τον Ιανουάριο του ’15, τον Δεκέμβριο του 2015 ήταν μια τεράστια χαρά και μία πρώτη μεγάλη νίκη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας κι αυτό γιατί για πρώτη φορά ψηφίστηκε ένας εμβληματικός νόμος για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, που δεν είναι άλλος από το σύμφωνο συμβίωσης.  

Από την πρώτη στιγμή βέβαια όσοι υποστηρίζαμε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ένα μεγάλο ποσοστό δηλαδή μέσα στον Σύριζα αλλά αντίστοιχα και άνθρωποι που ασχολούνται ευρύτερα με τα ανθρώπινα δικαιώματα έλεγε ότι ο Σύριζα έχει την υποχρέωση, μεταξύ άλλων, να προχωρήσει και σε λοιπά βήματα, όπως είναι τόσο ο πολίτικος γάμος ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία ή λοιπά σημαντικά βήματα, όπως η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Υπήρχε επομένως μια συνεχεία αυτής της προσπάθειας και έτσι δύο χρόνια αργότερα, αν θυμάμαι καλά, τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 2017 ψηφίστηκε άλλο ένα εμβληματικό νομοσχέδιο, χάριν  σε προσπάθειες, κυρίως θα μπορούσε να πει κανείς του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ) και για πρώτη φορά στη χώρα μας αναγνωρίστηκε το δικαίωμα τα τρανς άτομα να μπορέσουν να προχωρήσουν στην απαιτούμενη αλλαγή των εγγράφων χωρίς να είναι προαπαιτούμενη κάποια άλλη  βασική προϋπόθεση, όπως είναι οι χειρουργικές επεμβάσεις  ή οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Ήταν θετικό μάλιστα ότι εκείνη την περίοδο και έχοντας ξεκινήσει μια συζήτηση, η οποία κράτησε παραπάνω από κάποιους μήνες, ίσως και χρόνο, υπήρχαν ταυτόχρονα και δικαστικές αποφάσεις οι οποίες συνηγορούσαν σε αυτή τη κατεύθυνση, καθότι τρανς άτομα μπορούσαν έχοντας ασκήσει νομικές αγωγές να μπορούν να αλλάζουν τα έγγραφα τους πριν έρθει αυτή η αλλαγή. Μια διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική για τα τρανς άτομα, καθότι είναι δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, από εκείνα τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας τα οποία βιώνουν τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Επομένως ήταν μία δεύτερη εμβληματική κίνηση.

 Στο μεσοδιάστημα είχε ψηφιστεί και ο νόμος για την ίση μεταχείριση, παρότι είχε αφήσει κι αυτός κάποια κενά, καθότι δεν υπήρχε η ίδια συμπερίληψη, άρα η μη ύπαρξη διακρίσεων στο χώρο της εκπαίδευσης ή στο χώρο των υπηρεσιών -είτε μιλάμε για μαγαζιά, είτε μιλάμε για την δυνατότητα ενός τρανς ανθρώπου ή ευρύτερα των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων να μπορούν να βρουν στέγη,  χωρίς να αποκλείονται λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας ή έκφρασης φύλου τους. 

Επίσης ένα άλλο σημαντικό νομοσχέδιο, το οποίο ψηφίστηκε αφορά τη δυνατότητα όσων ζευγαριών έχουν προχωρήσει σε σύμφωνο συμβίωσης,  να προχωρήσουν στο θεσμό της αναδοχής. Η αναδοχή βέβαια, σε σύγκριση με το δικαίωμα στην τεκνοθεσία, διαφέρει καθότι το νομικό τουλάχιστον στάτους δεν αλλάζει, άρα η βασική διαφορά είναι ότι στην ανάδοχη οικογένεια ένα παιδί μπορεί να επιστρέψει στον βιολογικό του γονέα. Στον θεσμό της τεκνοθεσιας δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.  

Μιας και αναφερθήκαμε όμως στο θεσμό της νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου, πρέπει να γίνει απόλυτα ξεκάθαρο ότι ο τότε νόμος είχε κάποια θετικά, αλλά ταυτόχρονα και κάποια αρνητικά. Τα θετικά ήταν ότι στα ενήλικα, τουλάχιστον, πρόσωπα δεν υπάρχει υποχρέωση προσκόμισης κάποιων ψυχοιατρικών διαγνώσεων, όπως άλλωστε ορίζουν και οι ίδιες οι συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης. Συγχρόνως όμως στερείται, δυστυχώς, η δυνατότητα σε άτομα της ηλικίας κάτω των 15 ετών να μπορέσουν να αλλάξουν τα έγγραφα τους. Κι αυτό όπως αντιλαμβανόμαστε οδηγεί και σε πολύ άλλες συγκεκριμένες διακρίσεις, καθότι φανταστείτε ένα παιδί, ένα τρανς κορίτσι, ένα τρανς αγόρι να πηγαίνει σε ένα σχολικό περιβάλλον και το φύλο,  το οποίο αποκαλείται από τους δασκάλους του,να μην είναι το φύλο, το οποίο το ίδιο το άτομο αισθάνεται και είναι κομπλέ με την ταυτότητα του ή την ταυτότητα της αντιστοίχως. 

Επίσης άλλο ένα κενό το οποίο υπάρχει: είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα σήμερα τρανς άνθρωπο να  μπορέσει να αλλάξει τα έγγραφα του  καθότι πέραν του ότι μιλάμε για μια δικαστική διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθεί και όχι μια εξωδικαστική διαδικασία όπως κανονικά θα έπρεπε. Μια δικαστική διαδικασία συγχρόνως, σημαίνει και αν μη τι άλλο, ένα μίνιμουμ κόστος, αν υπολογίσουμε τα παράβολα για τους δικηγόρους και τα λοιπά, το οποίο μπορεί να ξεπερνάει και τα 1000 και τα 1500€. Άρα, στην ουσία, αν ένα άτομο στερείται αυτής της οικονομικής δυνατότητας να μην μπορεί να προχωρήσει άμεσα σε αλλαγή των εγγράφων του, όπως κανονικά θα έπρεπε.

Το δυστυχές βέβαια γεγονός ήταν ότι, όταν ψηφίζονταν η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, δεν είχαν την ίδια θετική αντίδραση όλα τα πολιτικά κόμματα. Θα υπενθυμίσω ότι πέραν του ότι όλοι μας, όλα μας, όλες μας θυμόμαστε δυστυχώς μια ακραία τρανσφοβική δήλωση από το βήμα της βουλής και συγκεκριμένα, τότε από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ό,τι πιο τρανσφοβικό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος άνθρωπος εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή, καθότι στην ίδια του την βασική του ομιλία είχε πει το περιβόητο, ότι είχε συναντήσει ένα παιδί, το οποίο συνάντησε έναν εξωγήινο, το οποίο είναι ό,τι πιο τρανσφοβικό δυστυχώς έχει ακουστεί ποτέ στη βουλή . 

Από την μία, εγώ τουλάχιστον σαν γκεϊ άτομο χαιρετώ το γεγονός ότι ακόμα και η Νέα Δημοκρατία έχει δύο ανοιχτά ομόφυλα άτομα, όπως είναι για παράδειγμα ο Γιατρομανωλάκης ή αντιστοιχα ο Πατέλης, γεγονός το οποίο συνέβη πράγματι για πρώτη φορά στη χώρα μας. Από την άλλη είναι επίσης θετικό το γεγονός ότι ψηφίστηκαν, έστω σε μορφή τροπολογίας, που είναι άλλο να ψηφίζεις κάτι σαν τροπολογία, κάτι το οποίο δε θα συζητηθεί σαν κύριος κορμός στο ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά ταυτόχρονα να προσπαθείς, έστω κι απ’ την πίσω πόρτα, να περάσεις τα δικαιώματα κάποιου χώρου, όπως για παράδειγμα της ΛΟΑΤΚΙ κοινοτητας. Επομένως, είναι πράγματι σημαντικό, το ότι η άρση [της απαγόρευσης] της αιμοδοσίας για τα ομόφυλα άτομα συνέβη επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, όπως συνέβη και το γεγονός ότι κίνητρα για την εργασιακή απασχόληση τρανς ανθρώπων ψηφίστηκαν και πάλι την τελευταία τριετία. Παρόλα αυτά, δυστυχως τη συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, την έχουν χρησιμοποιήσει μόνο δυο περιπτώσεις τρανς ανθρώπων.

Βέβαια την ίδια χρονική στιγμή βλέπουμε ότι σημαντικές αλλαγές που αφορούνε είτε την προστασία στην οικογενεια ή  αντίστοιχα την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού,   είτε το χωρο της υγειας ή της εκπαιδευσης να μην εχουμε συγκεκριμένες πολιτικές αλλαγές.

Κι Εδώ θα υπενθυμίσω ότι ο Συριζα είχε επισημάνει ότι μεσα στις προγραμματικες του δεσμευσεις για την επομενη τετραετια θα ηταν ο πολιτικος γαμος και η τεκνοθεσία και μάλιστα αυτό επιβεβαιωθηκε σχετικά πολύ προσφατα, καθοτι τον περασμενο Ιουνιο, δηλαδη τον Ιουνιου του 2022, κατατεθηκε για πρωτη φορα στη χώρα μας προταση νομου που να υπερασπίζεται τον θεσμο της οικογενειας και να μπορεί το δικαιωμα στην αγαπη, το δικαιωμα στην δημιουργια της οικογενειας να ισχύει για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας έκφρασης ή λοιπών χαρακτηριστικών.

Και εδώ έρχεται ένα μεγάλο κενό, γιατί παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε σήμερα η Νέα Δημοκρατία να εκμεταλλευτεί αυτή τη δυνατότητα που της δίνει ο Συριζα ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα καταθέσει μια αντίστοιχη νομοθετική πρόταση, η Νέα Δημοκρατία δυστυχώς λόγω των ιδεών της – λόγω του ακροδεξιού της πυρήνα που βρίσκεται και πρωτοστατεί ακόμα και σήμερα στο τι πολιτικές το σημερινό κυβερνών κόμμα εφαρμόζει- δεν φέρνει καν σε διαδικασία στη συζήτηση στη Βουλή τη συγκεκριμένη νομοθετική πρόταση. Επομένως είναι ένα τεράστιο πλήγμα το ότι ενώ υπάρχει κατατεθειμένη πρόταση για την ισότητα στο γάμο, αυτή -μέχρι και σήμερα και όπως φαίνεται και τους επόμενους μήνες- δεν πρόκειται να συζητηθεί, γιατί η  Νέα Δημοκρατία κολλάει στο ακροδεξιό της ακροατήριο, κολλάει στη δυνατότητα να μη χάσει ψήφους, κολλάει σε αντιδράσεις,   έστω κάποιου συγκεκριμένου κύκλου όπως είναι για παράδειγμα του εκκλησιαστικού χώρου, συντηρητικών δηλαδή φωνών, οι οποίες λένε άπαξ και το ψηφίσετε εμείς δεν θα σας ξαναψηφίζουμε. 

Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πάει με το αν ξαναγίνει κάποιο κόμμα κυβέρνηση ή όχι, γίνεται γιατί υπερασπίζεσαι πρώτα απ’ όλα την ισότητα, τον ίδιο τον άνθρωπο, την ίδια τη δυνατότητα που πρέπει να έχει κάθε παιδί, γιατί ας μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν οικογένειες που αποτελούνται από ομόφυλους γονείς. ο βιολογικός γονέας ή αντίστοιχα ο θετός γονέας μπορεί να αναγνωρίζεται, αλλά αυτό το παιδί να μην έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζεται και ο μη βιολογικός του γονέας. 

Επίσης ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός και μάλιστα αυτό εγώ το λεγα, ότι αν πράγματι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει ανά πάσα χρονική στιγμή βρίσκεται είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση να επιβεβαιώνει εμπράκτως, ότι υπερασπίζεται αυτά τα δικαιώματα Άρα πρέπει να είναι κοινή στόχευση και εδώ αναφέρομαι σε ανθρώπους που μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα,αν πραγματικά υπερασπίζεστε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι υποχρέωσή σας, αφενός να καταθέσετε και εσείς νομοθετικές προτάσεις και αφετέρου αν σας δίνεται η δυνατότητα ιέστε τα κέντρα των αποφάσεων σας, οι νομοθετικές προτάσεις που έχουν κατατεθεί να γίνονται πράξη και να μη μένουν στα σκουπίδια, γιατί αν μένουν στα σκουπίδια είναι  δυστυχώς σαν να πετάτε εσείς οι ίδιοι που υποτίθεται ευαγγελίζεστε ότι υπερασπίζεστε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, εμάς τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα στο κάδο των αχρήστων. 

Αντιλαμβανόμαστε ότι όσο τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα βιώνουν διακρίσεις κάθε μέρα που περνάει,  όσο δεν βελτιώνουμε και δεν καταργούμε τις διακρίσεις, αυτές πολλαπλασιάζονται. 

Και αν το δω σαν ΣΥΡΙΖΑ, ΟΚ ξέρω ότι την επόμενη μέρα που θα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ – προοδευτική συμμαχία αυτό το πράγμα θα υλοποιηθεί. Ακόμα και αν αυτό γίνει όμως μετά από ένα χρόνο, ένας χρόνος είναι τεράστια καθυστέρηση. Σήμερα, χθες πρέπει να επιλυθεί αυτό το σημαντικό πρόβλημα προκειμένου να υπάρχει αφενός η προστασία για τα παιδιά, τα οποία βιώνουν σήμερα διακρίσεις, μεγαλώνοντας με ομόφυλους γονείς, αλλά ταυτόχρονα αν πραγματικά έχουμε υπόψη μας τι σημαίνει αγάπη, αγάπη πάνω από όλα σημαίνει η δυνατότητα σε κάθε ζευγάρι να μπορέσει, αφενός να προχωρήσει, στο θεσμό του γάμου και αφετέρου και στο θεσμό της ίδιας της οικογένειας.

Επίσης είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι το κόμμα του στις 6 προγραμματικές δεσμεύσεις που έχει ταυτόχρονα έβαλε και ένα πάρα πολύ βασικό πυλώνα που είναι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, που αυτό αντικατοπτρίζεται από τη μία, ότι με το που γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ –  προοδευτική συμμαχία θα υλοποιήσει την ισότητα στο γάμο με πλήρη και ίσα δικαιώματα, άρα και τη δυνατότητα τεκνοθεσίας και από την άλλη και τη νομική αναγνώριση των γυναικοκτονιών.

Yπήρξε και μια πρωτοβουλία της ομάδας ΛΟΑΤΚΙ προκειμένου να γίνει ευρύγνωστη, η νομοθετική πρόταση και η ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφορά την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, δημιουργήθηκε ένα βιντεάκι το οποίο αποτυπώνει κατά την προσωπική μου άποψη με τον πλέον εύστοχο τρόπο, το τι σημαίνει σήμερα να υπάρχουν οικογένειες που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς, που ένας να έχει όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα και άλλος, να στερείται αυτής της δυνατότητας. Νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία σ όσα άτομα δεν το έχουν δει, να καθίσουν να το δούνε. Εμένα με ευαισθητοποίησε και με ταυτόχρονα θα με κάνει και πάρα πολύ χαρούμενο το γεγονός ότι άτομα ανεξαρτήτως ηλικίας που το είδανε είπανε τα θετικότερα, να και πιο τρανταχτό παράδειγμα έχω την περίπτωση μπροστά μου ενός 19χονου παιδιού το οποίο, πρόσφατα μίλησε στην μητέρα του για το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι ομόφυλος και με το που το είδε η μητέρα του συγκινήθηκε, έβαλε σχεδόν τα κλάματα, όπως μου μετέφερε και του είπε «παιδί μου αν πραγματικά θελήσεις κάποια στιγμή να κάνεις και εσύ οικογένεια στη ζωή σου έτσι ακριβώς όπως είσαι, ως ομόφυλος και να είσαι με το σύντροφό του και να έχετε τα παιδιά σας για μένα θα είναι πάρα πολύ σημαντικό να σου δοθεί αυτή η δυνατότητα και πρέπει να σου δοθεί αυτή η δυνατότητα». 

Επίσης, βέβαια τα πράγματα δεν ξεκινάνε και δεν σταματάνε με την νομοθετική πρόταση για την ισότητα στο γάμο, πέραν του ότι θα πρέπει σαφέστατα και ξεκάθαρα να προχωρήσουμε σε αυτό το βήμα, υπάρχουν και πάρα πολλές άλλες αλλαγές που πρέπει να γίνουνε. Πρωτίστως στον ευρύτερο χώρο της εκπαίδευσης, ούτως ώστε πράγματι τα σχολικά εγχειρίδια να είναι συμπεριληπτικά, πράγματι να αναφερόμαστε σ’αυτόν τον πλουραλισμό, σε αυτή τη  ποικιλομορφία που υπάρχει στη σύγχρονη κοινωνία, ‘Ένα σχολείο το οποίο θα αντιμετωπίζει στην πράξη και στη καθημερινότητα τα παιδιά ως ισότιμα, θα είναι εκείνο το οποίο θα δώσει το απαραίτητο έναυσμα, ούτως ώστε κάθε μαθητής, είτε είναι ο ίδιος ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, λεσβία, τρανς, είτε είναι οι γονείς του ομοφυλόφιλοι, να καταλάβει ότι δεν κάνει κάτι αρνητικό, να μπορέσει πρώτα απ όλα να αποδεχθεί και ο ίδιος, αλλά και το ίδιο το σχολικό περιβάλλον αυτή τη διαφορετικότητα. Aν δεν γίνει αλλαγή στην εκπαίδευση, τότε δυστυχώς θα μαστε πάρα πολύ πίσω. Η εκπαίδευση είναι αυτή η οποία διαπαιδαγωγεί στον απαραίτητο βαθμό τη κοινωνία, είναι αυτή η οποία διαμορφώνει τους πολίτες και στην ουσία αυτή η οποία, αν είναι έτσι όπως πρέπει να είναι σου δίνει και όλα τα απαραίτητα επόμενα εφόδια, προκειμένου να έχεις ισότητα και στον χώρο της εργασίας και στο κοινωνικό σου περίγυρο και στο οικογενειακό σου περίγυρο. Επομένως, ναι αλλαγή και στην εκπαίδευση. 

Ναι! Τι εννοούμε αλλαγή στην εκπαίδευση; Συμπεριληπτικά εγχειρίδια, κατάλληλα καταρτισμένοι εκπαιδευτικοί, να μιλάνε με τις ίδιες τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, να μιλάνε με τον ίδιο τον κόσμο που έχει ασχοληθεί και ξέρει στον πυρήνα του ποια είναι τα προβλήματα, τα οποία μπορεί να αντιμετωπίζει ένα παιδί σήμερα, προκειμένου να πάψουμε, να έχουμε άλλους Γιακουμάκηδες, να πάψουν να χουμε άλλες ζωές, δυστυχώς ανθρώπων, που καταστρέφονται επειδή τους καταστρέφει το ίδιο τους το σχολικό περιβάλλον και μετέπειτα έξω η κοινωνία. Αν θέλουμε να σπάσουμε -και πρέπει να σπάσουμε- αυτό το ταμπού και να έρθουμε σε μια απαιτούμενη ισότητα, ναι η αλλαγή στην εκπαίδευση είναι ένα σημαντικό βήμα στο οποίο θα πρέπει να περάσουμε. 

Βέβαια πέραν της αλλαγής εκπαίδευσης πρέπει να δοθούν ειδικά θετικά κίνητρα για την πρόσληψη ατόμων που εντάσσονται σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τουλάχιστον μέχρι να πάψουμε να έχουμε διακρίσεις. Αναφέρομαι σε ποσοστώσεις σε ειδικές μοριοδότησεις, που μπορούν να δοθούν σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα, για να μπορέσουν να έχουνε πραγματική, ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας και επίσης και στην υγεία πρέπει να γίνουν μια σειρά αλλαγών. Ένα τρανς για παράδειγμα άτομο όταν πηγαίνει στον χώρο της υγείας, να έρχεται με κατάλληλα καταρτισμένο υγειονομικό προσωπικό, να μπορέσει να μπαίνει στην κατάλληλη δομή, να του δίνεται εφόσον υπάρχει η όποια θεραπεία και τα λοιπά. Όλα αυτά τα πράγματα. Eπομένως αντιλαμβανόμαστε ότι οι βασικοί τομείς, είναι πέραν του γάμου και η υγεία και η εργασία και η εκπαίδευση.

Και μιας και αναφερθήκαμε και στον τομέα της υγείας και συγκεκριμένα στα τρανς άτομα. Μία από τις βασικές διεκδικήσεις της λοατκι κοινότητας, αλλά ταυτόχρονα και της ομάδας ΛΟΑΤΚΙ συριζα προοδευτική συμμαχία, είναι ότι αν μη τι άλλο, είτε μιλάμε για την φυλομετάβαση, είτε για ορμονοθεραπεία, να μπορέσουνε να καλύπτονται, μέσα από το ίδιο υγειονομικό δημόσιο σύστημα της χώρας μας, δωρεάν σε κάθε ανεξαρτήτως άνθρωπο. 

Και αξίζει να σημειωθεί ότι όσο βλέπουμε νομοθετικές αλλαγές που να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, με εκπλήσσει πάρα πολύ ευχάριστα, το γεγονός ότι ταυτόχρονα, την ίδια χρονική στιγμή, βλέπουμε την συμπερίληψη να διεισδύει και στο χώρο της τηλεόρασης και στο χώρο των ταινιών και στο χώρο των σειρών, πολλές φορές μάλιστα και στο χώρο της διαφήμισης και πόσο πολλαπλασιαστικά λειτουργεί αυτή η ισότητα και σε λοιπούς κοινωνικούς τομείς, τουλάχιστον στο επίπεδο της συμπερίληψης. Και μιλώντας και ως άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι ιδιαίτερα με τις ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, πιστεύω ότι ένα από τα πράγματα τα οποία θα πρέπει να ακολουθήσει και η χώρα μας κάποια στιγμή, όπως έχουν ακολουθήσει λοιπά ευρωπαϊκά κράτη, είναι πως μέσα από ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά μέσα, θα μπορέσει να γίνει μια πιο μεθοδική δουλειά.

Τώρα πέρα από τους πολιτικούς συντρόφους, που όπως ανέφερα προηγουμένως, με βοήθησαν πάρα πολύ στο γεγονός να αποδεχθώ τη σεξουαλική μου ταυτότητα, Στάθηκα πάρα πολύ τυχερός και σε οικογενειακό πλαίσιο, καθότι όταν ήμουνα στην πρώτη μου σχέση ένα από τα πρώτα πρόσωπα τα οποία έτυχε να μάθουνε για την σχέση μου και ταυτόχρονα, ευτυχώς πέτυχε δεν έτυχε μόνο, ήταν η μεγαλύτερη μου αδερφή, καθότι με το που το συζήτησα μαζί της, όσο άγχος και να είχα στην αρχή, πραγματικά με απελευθέρωσε και με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ όμορφα, η συζήτηση, η πρώτη, που είχα με την αδερφή μου, που μου είχε πει: «Βαγγέλη, αν πραγματικά αυτό σε κάνει ευτυχισμένο, αν πραγματικά αισθάνεσαι εσύ αυτό το οποίο κάνεις ότι σε εκφράζει και ότι είναι κάτι το οποίο σου δίνει χαρά και ότι είναι πράγματι μέρος της ταυτότητά σου, δεν έχεις παρά να συνεχίσεις να ζεις αυτή την πάρα πολύ όμορφη σχέση που έχεις και είμαι και πάρα πολύ χαρούμενη που μου το λες και μην φοβάσαι τίποτα συνέχισε, προχώρα». 

Επομένως, μέσα από αυτή την συζήτηση θέλω να πω στους ανθρώπους που μας ακούνε, είτε είναι οι ίδιοι ομόφυλοι, είτε μπορεί να έχουνε την υποψία ότι ένα μέλος της οικογένειάς τους μπορεί να είναι το ίδιο γκει, λεσβία, τρανς… Μιλήστε με τα παιδιά σας, μιλήστε με τα αδέρφια σας, δώστε τους τη δυνατότητα να σας πούνε, ποιοι πραγματικά ή ποιες πραγματικά είναι, γιατί αυτή η απελευθέρωση και αυτό το άνοιγμα ψυχής, είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου, να ξέρει ότι πέραν του φιλικού του περιβάλλοντος, το αποδέχεται και η ίδια η οικογένεια. 

Την ίδια περίπου τύχη είχα και με τη μητέρα μου παρά το γεγονός ότι στην αρχή βρέθηκε σε μια θέση έκπληξης, δυσάρεστης μπορώ να πω, πάρα πολύ γρήγορα το πάλεψε και όλες μου μετά τις μετέπειτα σχέσεις μου, ήταν εξαιρετικά σημαντικό ότι τις δέχτηκε με πολύ μεγάλη θέρμη, επομένως αν αποδέχεται τη σχέση η μητέρα ενός παιδιού, είναι σαν να αποδέχεται το ίδιο της το παιδί και το ίδιο της το παιδί να μην σπάσει αυτήν την απαραίτητη εμπιστοσύνη, που πρέπει να έχεις και με την ίδια σου τη μητέρα και με τον ίδιο σου τον πατέρα. Επομένως πρέπει να συζητάμε και πρέπει η ίδια η οικογένεια να κάνει πάσα σε ένα παιδί, να μπορέσει να μιλήσει ανοιχτά για αυτό το οποίο είναι. Αν πραγματικά αγαπάμε τα παιδιά μας, αν πραγματικά αγαπάμε τ αδέρφια μας, τ’ αγαπάμε για αυτό το οποίο είναι πραγματικά και όχι εκείνο το οποίο, ενδεχομένως εμείς θα θέλαμε να έχουνε οι άλλοι στη ζωή τους. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιδιαιτερότητα, τη δική του ταυτότητα και αν πραγματικά είναι ευτυχισμένος, τότε ναι πρέπει να είμαστε απόλυτα δίπλα, μαζί του, μαζί της. 

Όταν εμείς αποδεχόμαστε αυτή τη ταυτότητα, τότε και ο ίδιος ο άνθρωπος σταματάει να έχει, λόγω μίας συντηρητικής κοινωνίας, πολλές δεύτερες, τρίτες σκέψεις για αυτό το οποίο κάνει. Πρέπει να υπάρχει αυτοπεποίθηση, πρέπει να υπάρχει αγάπη, πρέπει να υπάρχει φροντίδα, πρέπει να υπάρχει έγνοια, προκειμένου οι ζωές μας,Είναι πολύ δυσάρεστο όταν δεν αποδεχόμαστε τα αδέρφια μας, όταν δεν αποδεχόμαστε τα παιδιά μας, να υπάρχει μετά και ένας πάρα πολύ δυσάρεστος ψυχικός κόσμος για τα ίδια τα άτομα, είναι αυτοκαταστροφικό αυτό το σενάριο και πραγματικά πρέπει να υπάρχει αυτή η συμπερίληψη και μες στους οικογενειακούς δεσμούς.

 Επίσης δεν μπορώ να πω ότι όλες μου οι σχέσεις είχανε μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά. Έχω τύχει και σε σχέση που οι άλλοι άνθρωποι να θέλαν αυτή την διαφορετικότητα μου, να την χειρίζονται και να προσπαθήσουν να με φέρουν σε μια δική τους λογική, έχοντας απαιτήσεις ή και εκπτώσεις που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, τις οποίες υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην της έκανα. Έχουν βρεθεί, όμως και άνθρωποι που πραγματικά υπάρχει αγάπη, πραγματικά υπάρχει φροντίδα, πραγματικά υπάρχει έγνοια, πραγματικά προσπαθούνε να μου προσφέρουνε ό,τι καλύτερο μπορούνε για τον ίδιο μου τον εαυτό, άρα και για την ίδια τη σχέση. 

Και επίσης θα σταθώ και σε μια τελευταία γνωριμία που έκανα μ’ έναν πάρα πολύ σημαντικά άνθρωπο για εμένα, που το πρώτο πράγμα το οποίο μου είπε, μου λέει: «Βαγγέλη, έχεις όλα τα απαραίτητα εφόδια, αν σε κάτι θα πρέπει να βοηθήσεις και εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου είναι να μιλάς πολύ πιο ανοιχτά για αυτό το οποίο είσαι, είτε είναι με φίλους σου, είτε είναι με την οικογένειά σου, είτε πολύ περισσότερο και με ψυχολόγο γιατί πολλά πράγματα ειδικά τα γκέι άτομα, ή και λεσβίες ή και τρανς, που έχουμε βιώσει στο παρελθόν, είτε αυτό αφορά μια αρνητική διάκριση που μπορεί να είναι στο σχολικό μας περιβάλλον, είτε στην ίδια την οικογένεια, όταν σπάμε αυτά τα στεγανά, όταν σπάμε αυτούς τους κόμπους και μιλάμε απελευθερωμένα και πραγματικά για βιώματα τα οποία έχουμε ζήσει, τότε πράγματι και γνωρίζουμε πολύ καλύτερα εμάς τους ίδιους, για να μπορέσει και η μετέπειτα ζωή μας να είναι σε ένα πολύ καλύτερο πλαίσιο ισορροπίας και επίσης υπάρχει και αυτή η απαιτούμενη ισορροπία και στον ίδιο το ρυθμό της καθημερινότητας, πως ξυπνάμε, πως προγραμματίζουμε την μέρα μας, πως προγραμματίζουμε τα θέλω μας, τι στόχους βάζουμε . Επομένως, ναι, θα πω ότι η ψυχανάλυση που κάνω τον τελευταίο ένα δύο μήνες με έχει βελτιώσει σε πάρα πολλά στοιχεία και χαίρομαι γιατί, είτε μιλάω με ανθρώπους από την οικογένεια, είτε μιλάω με κολλητούς, είτε μιλάω με ανθρώπους που με ξέρουν εδώ και αρκετά χρόνια, βλέπουν αυτή τη διαφορετική ηρεμία, βλέπουν ότι περιποιούμαι πολύ περισσότερο και εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου μες στην καθημερινότητά μου, βλέπουν ότι προγραμματίζω πολύ καλύτερα τα πράγματα. 

Και επίσης, μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη που διαπίστωσα μέσα από το οικογενειακό μου περιβάλλον είναι και η σχέση που έχω με την ανιψιά μου που για πάρα πολλά χρόνια μπορεί να δίσταζα, να μιλήσω για τη σεξουαλικότητά μου, αλλά όταν η ίδια συνειδητοποίησε, με το να με συναντήσει κάποια στιγμή με έναν από τους συντρόφους μου στην Αθήνα, μετά από κάποιες μέρες ρώτησε τη μητέρα της, δηλαδή την αδερφή μου, αν ο Βαγγέλης είναι γκέι, η μάνα της, της απάντησε «ναι είναι» και από τότε είναι η καλύτερή μου κολλητή, μπορεί να συζητήσω τα πάντα μαζί της και είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό, πως η νέα γενιά, μιλάω για μια κοπέλα τώρα που μόλις τώρα πέρασε στο    πανεπιστήμιο, αντιμετωπίζει την ίδια τη  διαφορετικότητα σαν να μην υπάρχει διαφορετικότητα και σαν οι άλλοι άνθρωποι να είναι ίσοι, έτσι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι σε μια σύγχρονη κοινωνία. ‘Επομένως, ναι, η οικογένεια, οι φίλοι, ο περίγυρος μας μέσα στην εργασία μας, θα πρέπει να είναι οι πρώτοι άνθρωποι που πραγματικά, αν μας αγαπάνε θα πρέπει να μας αποδέχονται έτσι όπως ακριβώς είμαστε! Αυτά.