Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα

Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα

Καλησπέρα.Παρότι πίστευα ότι η ιστορία μου δεν έχει κάποιο φοβερό ενδιαφέρον ότι δεν έχω κάτι ιδιαίτερα σημαντικό να πω – σε σχέση με αυτά που ακούω γενικότερα, πείστηκα ότι τα βιώματα και οι εμπειρίες του καθενός μπορεί να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που βιώνουν την ίδια κατάσταση και να τους βοηθήσουν να δούνε τα πράγματα με ένα άλλο μάτι, με μια άλλη οπτική.

Οπότε σήμερα είμαστε εδώ να πω την ιστορία μου και εγώ. Γεννήθηκα το 1980 στην Πάτρα.Μια επαρχιακή πόλη. Πήγα σχολείο το ’90, τη δεκαετία του ‘90. Οι εικόνες που έχω από το σχολείο δεν είναι πολλές. Δεν θυμάμαι να έχουμε πολύ έντονες καταστάσεις έτσι με γκέι ανθρώπους.Δεν θυμάμαι να έχουμε κάποιον ανοιχτά γκέι.

Μόνο θυμάμαι μια περίπτωση μιας κοπέλας, ίσως το ντύσιμο της λίγο ήταν πιο αντρικό και είχε ένα κούρεμα λίγο περίεργο, είχε καρφάκια μαλλιά -για την εποχή περίεργο έτσι εντάξει-και θυμάμαι μια μέρα είχε έρθει στο σχολείο και τα είχε σηκώσει, τύπου Μοϊκάνα, και είχε εκνευριστεί ο διευθυντής και την είχε πάρει μέσα στο γραφείο του και την έλουσε… Πήραν μια λεκάνη και έβαλαν το κοριτσάκι να χώσει το κεφάλι μέσα, το είχανε 3 ώρες και την έλουσε και της κατέβασε τα μαλλάκια κάτω να της τα κάνει σαν καρέ, που ήτανε κάτι πολύ τραγικό, δηλαδή θυμάμαι, το συζητούσαμε πάρα πολύ καιρό και θυμάμαι και μετά το κορίτσι έκανε και 2 – 3 μέρες να ξανάρθει στο σχολείο. Όπου της είχαν πει και για το ντύσιμό της, για όλα…Εντάξει, αυτό ήταν μια περίπτωση, ας πούμε, μας είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Ξέραμε δηλαδή για την κοπέλα, αλλά μας είχε κάνει φοβερή εντύπωση και η αντίδραση του διευθυντή.

Είχαμε 2 κοπέλες που θεωρούσαμε ότι ήταν ζευγάρι, αλλά κανένας δεν το έλεγε ανοιχτά και επειδή κιόλας ήταν και πολύ καλές μας φίλες και τις ξέραμε δεν έλεγε κάποιος “ααα, αυτές είναι γκέι, είναι λεσβίες” δεν… ήταν ένα θέμα ταμπού, δεν ήθελε κανένας να το αγγίξει ούτε καν για να κοροϊδέψει.

Ακουγότανε βέβαια, όταν βρίζανε ξέρεις άκουγες στην έκφραση “ααα τον πούστη”, “ααα την παλιό λουγκρα”, αλλα δεν ειχες την εικόνα ενός ανθρώπου γκέι όταν το άκουγες, ήταν απλά μια βρισιά.

Όπως και στην οικογένειά μου, ποτέ δεν είχαμε, δεν είχε αναφερθεί, ας πούμε ο πατέρας μου να βρίσει και να πει “Α τον πούστη” ή “οι πούστηδες πώς ντύνονται έτσι και οι παλιολεσβίες”. Δεν είχα τέτοιες εικόνες και τέτοια ακούσματα ποτέ,  ήταν ένα θέμα το οποίο ήταν σαν να μην υπήρχε, σαν να μην υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι και όντως ήταν σαν να μην υπήρχαν γιατί δεν τους έβλεπες έξω.

Θεωρώ ότι γενικά δεν το άγγιζαν αυτό το θέμα, δεν μιλούσαν για αυτό το θέμα, γιατί ήταν ταμπού. Γι αυτό έμενε έτσι, εκεί, κρυφό. Δεν έχω την εικόνα να περπατάνε δυο κορίτσια χέρι χέρι, να είναι πιο κοντά, δυο αγόρια μαζί. Είναι λίγο… Ναι, δεν το είχα δει αυτό.

Δεν θυμάμαι να έχουμε πολύ έντονες εικόνες, δηλαδή ούτε από περιοδικά… Εγώ ας πούμε θυμάμαι μόνο μια ταινία της Τζολί, που μου είχε μείνει, που έπαιζε την γκέι κοπέλα. Δεν θυμάμαι πια ταινία. Ούτε στην οικογένειά μου, όμως είχα κάποιες αναφορές. Δεν είχαμε ούτε στην οικογένεια κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί γκέι.

Ας πούμε μετά από κάποια χρόνια πήγα, σπούδασα τέλος πάντων,θα σας πω και γι’ αυτό, αλλά θυμάμαι την πρώτη εικόνα που είχα στην Αθήνα όταν είχα έρθει, πριν 15 χρόνια, που είχα βγει για ποτό με κάτι φίλους μου και τελείως τυχαία είχαμε πάει σε ένα μαγαζί γκέι, αλλά δεν το είχαμε καταλάβει και είχαμε κάτσει έξω στην αυλή, δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι είναι γκέι το μαγαζί και είχαμε πάει πολύ νωρίς, οπότε δεν είχε μέσα κόσμο και μετά από 2 ώρες που άρχισε να γεμίζει το μαγαζί και λοιπά καταλάβαμε ότι κάτι γίνεται, γιατί είναι όλες γυναίκες μέσα. Μας έκανε λίγο εντύπωση, δεν μας πήγε το μυαλό, αλλά ήταν φοβερό. Έτσι, κοίτα να δεις λέω… όλες γυναίκες μέσα… φοβερό πράγμα!

Και σε κάποια φάση που ήμασταν έξω για να καπνίσουμε, κάτι κάναμε, όχι να καπνίσουμε γιατί καπνίζαμε και μέσα. Κάτι… Είχαμε κάτσει έξω, είδα 2 κοπέλες, οι οποίες είχαν βγει και ήταν αγκαλιά και είχαν αρχίσει να φιλιούνται και μας έκανε φοβερή εντύπωση που το είδαμε, δηλαδή κοιτούσε με όλες λες και βλέπαμε, δεν ξέρω, εξωγήινο. “πω πω κοίτα να δεις και τι άνεση, να φιλιούνται έξω και να αγκαλιάζονται”.

Και πάθαμε λίγο σοκ και μετά έτσι το συνδυάσαμε. Και τώρα μιλάμε τώρα και οι 5 κοπέλες της παρέας από επαρχία, δεν είχαμε ξανά δει, τότε είχαμε πρωτοέρθει Αθήνα και φεύγοντας από το μαγαζί λίγο έτσι αγχωθήκαμε που περάσαμε από το χώρο με όλες αυτές τις γυναίκες λες και θα μας κάνανε επίθεση και θα μας πιάνανε τον κώλο μας, ας πούμε, θα μας την πέφτανε ξαφνικά… το βλέπαμε λίγο έτσι.

Εκεί ένιωσα λίγο το χωριατάκι που ήρθε στην Αθήνα και πραγματικά δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση. Αλλά μου άρεσε παρόλα αυτά, παρόλο που φοβήθηκα μη με κυνηγάνε 5 γυναίκες από πίσω.Αλλά ναι, ήταν μια ωραία εμπειρία. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία που είδα γκέι ζευγάρι τόσο open, τόσο ανοιχτά έξω.

Μετά με τον καιρό άρχισα να βλέπω περισσότερα ζευγάρια, άρχισα να βγαίνω στο Γκάζι, που ήταν τότε έτσι στα πάνω του και έβλεπες έξω τον κόσμο να κυκλοφορεί και αγκαλιά, να φιλιούνται, τα γκέι μαγαζιά… Είχα μια γκέι φίλη, οπότε ξεκίνησα μαζί της να πηγαίνουμε σε γκέι μαγαζιά.

Οπότε θυμάμαι πολύ έντονα πόσο ωραία είχα περάσει στα γενέθλια μιας φίλης που ήταν γκέι, οπότε μας είχε καλέσει και είχαμε βγει σε ένα γκέι μαγαζί, γκέι κλαμπ, όπου γυρίσαμε ξημερώματα στο σπίτι μας και είχα περάσει εκπληκτικά. Εκπληκτικά… δηλαδή χορεύαμε, μου άρεσε πάρα πολύ κόσμος, πόσο ζωντανός ήτανε σε σχέση τότε με τα μπαράκια που πήγαινα εγώ και με τις straight μου παρέες και τον κόσμο που συναναστρεφόμουν. Ήτανε μια βραδιά τρέλας, ήτανε… είχαμε περάσει εκπληκτικά, είχαμε χορέψει, είχα γνωρίσει κόσμο και κάπου εκεί κατάλαβα ότι μου ταιριάζει περισσότερο και μου παει αυτού του είδους η διασκέδαση και με αυτού του είδους τον κόσμο. Ένιωθα πολύ πιο άνετα με τον εαυτό μου, πολύ πιο σίγουρη, πολύ πιο όμορφα, σαν να έχω βρει λίγο την οικογένειά μου.

Έτσι ξεκίνησα να βγαίνω πιο συχνά με τη γκέι φίλη μου και τον γκέι κόσμο που είχα αρχίσει σιγά σιγά να γνωρίζω. Άρχισα να κάνω… να μεγαλώνω τον γκέι κύκλο μου και άρχισα να καταλαβαίνω ότι νιώθω πάρα πολύ άνετα τελικά με τις γυναίκες, πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα. Άρχισαν να μου αρέσουν τα γυναικεία σώματα, άρχισα να επικοινωνώ περισσότερο με κάποιες κοπέλες, όπου βρέθηκε μια κοπέλα που επικοινωνήσαμε πολύ περισσότερο και εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσουν οι γυναίκες.

Είχα μια εμπειρία στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν σπούδαζα, με την κολλητή μου βασικά, πολύ καλή μου φίλη, και πειραματιστήκαμε ένα βράδυ, είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία και οι δυο, αλλά ήταν ένα βράδυ πειραματισμού και δεν ξανά προέκυψε κάτι.

Δεν μας ξαναβγήκε δεν ξέρω… δεν μου ξαναβγήκε ούτε με άλλη κοπέλα. Κάπως το θάψαμε εκείνο και το αφήσαμε. Δεν το ξανασυζητήσαμε. Πάλι μάλλον εκεί βγήκε το ταμπού. Χαζομάρα βέβαια, γιατί είχαμε περάσει και οι δυο πάρα πολύ καλά. Θα μπορούσαμε να το ψάξουμε λίγο παραπάνω και να μην περάσουν τόσα χρόνια.Αλλά ναι, το είχαμε αφήσει.

 Μετά δεν ξανά είχα εμπειρία με γυναίκα. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια που ήμουνα με άντρες, που μου άρεσαν βέβαια και οι άντρες εκείνο το διάστημα, πολύ, ώσπου γνώρισα έναν άντρα που ερωτεύτηκα πάρα πολύ και παντρεύτηκα και έμεινα κάποια χρόνια.

Έμεινα κάποια χρόνια μαζί του, σχεδόν 10 χρόνια παντρεμένοι. Και κάπου εκεί στα τελευταία, στον όγδοο χρόνο μπαίνουμε στην ιστορία που λέμε με την Αθήνα, που έχω αρχίσει και βγαίνω περισσότερο με γκέι κόσμο και έχω αρχίσει και αποφεύγω τα straight ζευγάρια και τις straight παρέες και πάμε σε αυτό που σας έλεγα ότι αρχίζω και περνάω πολύ καλύτερα με τους γκέι φίλους μου.

Το δύσκολο ήταν ότι στις αρχές δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν, γιατί ήμουν παντρεμένη και είχα παράλληλη σχέση με μια γυναίκα και δεν είχα έναν άνθρωπο να το μοιραστώ.

Η πρώτη που το… που μπόρεσα και ένιωσα λίγο άνετα ήτανε δυο φίλες μου, ένα ζευγάρι, που έκανα παρέα και τους είπα ότι συμβαίνει αυτό κι αυτό, είμαι μπερδεμένη. Μ’αρέσει και η κοπέλα που είμαι, είμαι όμως και σε έναν γάμο, τον αγαπάω πάρα πολύ αυτό τον άνθρωπο, που ήμουν στο γάμο, και είχα μια πάρα πολύ ωραία σχέση.

Ήταν δίπλα μου τα κορίτσια, με βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι, αλλά μετά άρχισε να γίνεται πιο δύσκολο γιατί κάποια στιγμή ήθελα να το μοιραστώ με κόσμο που ήτανε στρέιτ, με φίλους μου που δεν ήξερα πως θα το πάρουνε.Εκεί δυσκολεύτηκα. Μου πήρε χρόνο, αλλά χρειαζόμουνα… δηλαδή ήθελα και αυτοί οι άνθρωποι να γνωρίζουν για μένα, ήθελα να το μοιραστώ.

Τους το είπα. Είχα διάφορες αντιδράσεις, είχα μια φίλη μου που της το είπα και η ερώτηση ήτανε “Βρε, είσαι σίγουρη; μήπως κάνεις κανένα λάθος; Μήπως θες να ξαναδοκιμάσεις κάτι άλλο;” Ήταν λίγο περίεργη αντίδραση. Οι υπόλοιπες φίλες το δεχτήκανε πάρα πολύ άνετα, ότι εντάξει ναι… Μια κιόλας μου είπε “Καλά, εγώ το είχα καταλάβει. Απορούσα πως, πόσο καιρό θα σου ‘παιρνε να το καταλάβεις εσύ.”

Αλλά γενικότερα τώρα έχουμε πάει στο πλαίσιο, αυτό που λέγαμε στην Αθήνα, που όλα είναι πολύ πιο άνετα και εύκολα και τα δέχονται, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δει, έχουν στην παρέα τους έναν γκέι άνθρωπο, οι περισσότεροι ξέρουν πέντε πράγματα. Δεν ήταν τόσο φοβερό το ότι η φίλη τους ξαφνικά είναι με μια κοπέλα και χωρίζει για αυτόν το λόγο.

Το δύσκολο κομμάτι είναι στην οικογένεια, που ακόμα δεν έχω ανοιχτεί και δεν έχω πει την πραγματικότητα. Δηλαδή δεν ξέρουν ότι η σύντροφός μου… δεν ξέρουν τη σύντροφό μου, ξέρουν μια φίλη που κάνουμε πολύ παρέα και είναι και ένα από τα πράγματα που με πειράζει. Δηλαδή θα ήθελα να μπορούσε να αγκαλιαστεί η σύντροφός μου από την οικογένειά μου, όπως αγκαλιάσανε και θεωρήσαν οικογένεια τον πρώην άντρα μου.Θα ήθελα να μπορεί να είναι, ας πούμε την Πρωτοχρονιά να τρώει στο τραπέζι μαζί μας σαν σύντροφος και όχι σαν μια πολύ καλή φίλη.

.Ή ταν σίγουροι ότι είμαι με έναν άνθρωπο, ότι φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, ενώ τώρα αυτό δεν μπορώ να το μοιραστώ, το ότι είμαι μία γυναίκα… δεν είναι, δεν μπορούνε να τη δεχτούνε στην οικογένεια το ίδιο. Πρέπει να είναι απλά μια φίλη που έρχεται σε ένα τραπέζι είναι ένα πράγμα που με πειράζει και θα ήθελα να το μοιραστώ και να μην είναι τόσο περίεργο που θα εμφανιστώ με τη σύντροφό μου.

Εντάξει, το δουλεύουμε σιγά σιγά και αυτό, θα γίνει, αλλά είναι ένα δύσκολο κομμάτι θεωρώ για όλους να ανοιχτούν στην οικογένειά τους. Ειδικά όταν έχουμε μια οικογένεια μεγάλης ηλικίας οι γονείς, σε μια επαρχία, που όπως είπαμε δεν τα έχουν ξαναδεί όλα αυτά… δύσκολο κομμάτι.

Δύσκολο κομμάτι και ο επαγγελματικός χώρος. Στη δουλειά να χρειάζεται, ας πούμε να εμφανιστείς κάπου σε ένα γεύμα με τον άντρα σου.

Πώς θα πας με τον άντρα σου, αν εσύ δεν έχεις άντρα και έχεις μια σύντροφο, μια γυναίκα;

Πόσο εύκολα θα τη δεχτούν; Και πόσο εύκολα θα είσαι και εσύ; Πόσο άνετος θα είσαι και εσύ όταν θα ξέρεις ότι μετά όταν θα φύγεις από αυτό το τραπέζι, από αυτό το δείπνο, από αυτή τη γιορτή, θα συζητάνε όλοι από πίσω σου.

Βέβαια θα συζητάνε όλοι ή αυτό είναι δική μας σκέψη; γιατί και αυτό μπορεί να προέρχεται από τη δική μου…απ’ τα δικά μου,    τέλος πάντων, βιώματα και από την επαρχία και από όλα αυτά που λέγαμε, γιατί μπορεί οι άνθρωποι να μην συζητήσει κανένας τίποτα και να είναι ένα πολύ απλό, μια πολύ απλή εικόνα ότι ήρθε η κοπέλα με την κοπέλα της, φάγανε, τα είπαμε και όλα καλά.

Και πάμε μετά, έχει να κάνει βέβαια, με πάρα πολλά, με πάρα πολλούς τομείς αναλόγως και που εργάζεσαι. Υπάρχουν εταιρείες πια που είναι πολύ προχωρημένες που είναι open σε όλα, είναι gay friendly, δεν φαίνεται τίποτα περίεργο. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα, ας πούμε μέσα σε ένα σχολείο δεν θα μπορούσες ποτέ να πεις ανοιχτά ότι είσαι γκέι… πολύ περίεργο να είσαι δάσκαλος, ας πούμε. Και σε άλλες εργασίες. 

Δεν έχω νιώσει ότι έχω βιώσει κάποια ομοφοβική συμπεριφορά ή επίθεση. Βέβαια δεν είμαι τόσο open όπως είπαμε, δηλαδή δεν έχω ανοιχτεί στον επαγγελματικό μου χώρο, οπότε πώς να βιώσω μια ομοφοβική συμπεριφορά, αλλά γενικότερα στον κύκλο μου, εκεί που το έχω πει, οι άνθρωποι που το γνωρίζουν, έξω είμαι πάρα πολύ ανοιχτή και πολύ άνετη με το ζευγάρι μου.

Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι απειλούμαι από κάπου. Έχω ακούσει βέβαια περιστατικό, δεν ήμουνα μπροστά, αλλά πηγαίνω σε αυτό το μαγαζί, οπότε έχω ακούσει το περιστατικό που είχε γίνει, που καθότανε… είναι ένα γκέι μαγαζί, έχει έξω τραπεζάκια, κάθονταν τα κορίτσια, μια χαρά, πεινάνε τα ποτά τους και περνάει μηχανάκι με 2 παιδιά πάνω και άρχισαν να πετάνε αυγά, λεμόνια, δεν ξέρω τι και να βρίζουνε τις κοπέλες γκέι, λεσβίες, παλιολεσβίες και λοιπά.

Αλλά προσωπικά δεν έχω δεχτεί κάποια τέτοιου τύπου επίθεση. 

Πιστεύω ότι αν γινόταν κάποια πράγματα διαφορετικά, όσο μεγάλωνα, ίσως – καλά η κατάληξη θα ήταν ίδια- αλλά ίσως θα γινόταν πολύ νωρίτερα. Θα καταλάβαινα πολύ νωρίτερα ότι με έλκουν γυναίκες. Αν είχα περισσότερα πρότυπα να βλέπω, αν έβλεπα περισσότερο κόσμο, open έξω, ανοιχτά. Αν δεν ήταν τόσο περίεργο ή τόσο ταμπού να συζητάμε για αυτό το θέμα.

Αν μπορούσα να εξερευνήσω κι εγώ πιο εύκολα αυτό το κομμάτι, να είχα περισσότερους διεξόδους, στην έξοδό μου, κάποια περιοδικά, κάποια…

δεν ξέρω…. Κάποιες οργανώσεις που θα με βοηθούσανε. Αν ζούσα στην Αθήνα, που είναι λίγο πιο open τα πράγματα από ό,τι στην επαρχία, οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη ή χωριό και λοιπά, νομίζω ότι θα ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα, θα αντιλαμβανόμουν πολύ νωρίτερα ότι μου άρεσαν οι γυναίκες, γιατί νομίζω ότι πάντα μου άρεσαν απλα δεν ειχα μαθει καν να σκέφτομαι αυτό τον τρόπο. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό το πράγμα.

Θυμάμαι, ας πούμε στο γυμνάσιο με κάποιες φίλες μου, που γράφαμε κάποια γράμματα, τα οποία ήτανε… τώρα που το σκέφτομαι δηλαδή, γιατί κάποια τα έχω ακόμα, και τα διάβασα και έπαθα σοκ. Δεν έχουν απλά κάποιο ερωτικό στοιχείο, είναι φουλ ερωτικά. Θα μπορούσε δηλαδή να ήτανε ένα ζευγάρι, το οποίο αλληλογραφεί με μηνύματα φουλ αγάπης, ερωτισμού, μου λείπεις, πάρα πολύ έντονα συναισθήματα.

Τότε όμως, το εξηγούσαμε ότι ήτανε έτσι οι φίλες, τόσο ερωτευμένες και τόσο αγαπημένες που έχουν και την ανάγκη να μοιράζονται κάθε στιγμή και κάθε λεπτό τα πάντα και όταν δεν μπορούν να είναι μαζί, να στέλνουν μηνύματα. Δεν είχαμε κινητά, ας πούμε αν είχαμε κινητά, μάλλον θα είμασταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο να γράφουμε,οπότε τις στιγμές που δεν ήμασταν μαζί γράφαμε η μία στην άλλη και όταν βρισκόμασταν στο σχολείο αντάλλασαμε τα γράμματα ώστε να τα διαβάζουμε τις ώρες που δεν είμαστε πάλι μαζί.  Αυτό λοιπόν εμείς το θεωρούσαμε ότι ήταν κάτι πάρα πολύ νορμάλ και φιλικό και τι καλά οι φιλενάδες τι αγαπημένες.

Και αναρωτιέμαι τώρα; Αν είχα μεγαλώσει κάπου διαφορετικά, αν αυτά όλα που λέγαμε, αν κάπως ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν είχα εικόνες από γκέι ζευγάρια, από γκέι πρότυπα, από φίλους, αν μπορούσα να είχα επηρεαστεί από κάπου, αν είχα κάποιες τέτοιες παραστάσεις, αν θα μπορούσα να ερμηνεύσω τελείως διαφορετικά εκείνα τα γράμματα και εκείνες τις εκρήξεις αγάπης που είχαμε με τις φίλες μου. 

Και ίσως είχα καταλάβει τότε, αν μπορούσα όντως, να κάνω αυτή τη διαφορετική ερμηνεία ότι τελικά δεν.. μάλλον η φίλη μου με ελκύει μ’ένα διαφορετικό τρόπο και όχι όπως το είχα στο μυαλό μου, ότι μάλλον έτσι κάνουν οι φίλες, οι αγαπημένες, τέτοια ερωτικά μηνύματα στέλνουνε. Οπότε ίσως είχα καταλάβει και νωρίτερα και είχα δοκιμάσει νωρίτερα να κάνω κάτι με μια κοπέλα.

Ακόμα και τώρα και αυτή τη στιγμή, που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη, νιώθω πάρα πολύ περίεργα και από την πρώτη στιγμή που σκεφτόμουν να την κάνω, γιατί είναι πάρα πολλά πράγματα που ακόμα δεν έχω επεξεργαστεί και που τα σκέφτομαι αυτή τη στιγμή που τα λέμε τώρα και δεν… Είναι πολύ φρέσκο και είναι πολύ νωρίς και δεν το έχω επεξεργαστεί ακόμα μέσα μου. Δεν έχω καταλάβει πολλά πράγματα πώς γίνανε; Πώς θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά; Πώς θα μπορούσαν να έχουν έρθει νωρίτερα; Τι θα μπορούσε να με βοηθήσει, τι θα ήθελα αυτή τη στιγμή παραπάνω από τον υπόλοιπο κόσμο να με στηρίξει;

 Έκανα ένα χρόνο ψυχοθεραπεία, με βοήθησε αρκετά, στην περίοδο που ήμουν παντρεμένη και παράλληλα είχα μια σχέση, γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να πάρω μια απόφαση και εκεί υπήρχαν πάρα πολύ έντονα συναισθήματα και για τους δύο ανθρώπους που ήταν στη ζωή μου, οπότε ήταν δύσκολο να χωρίσω, αλλά και ήταν δύσκολο να μείνω σε αυτό το γάμο και να προσποιούμαι ότι είμαι καλά με τον άντρα μου και να έχω και κάτι παράλληλο. Γενικά υπήρχαν πολλά. Πολλές δυσκολίες και πολλές συγκρούσεις μέσα μου και εκεί με βοήθησε πάρα πολύ η ψυχοθεραπεία και πήρα την απόφαση να χωρίσω και να μείνω μετά κάποιο καιρό μόνη μου και να επεξεργαστώ όλο αυτό που μου συνέβαινε. Και αφού έδωσα χρόνο στον εαυτό μου και όντως έμεινα μόνη μου, τελείως μόνη μου, αποφάσισα συνειδητά μετά με ποιον θέλω να είμαι, με ποιο φύλο θέλω να είμαι και τι συμβαίνει μέσα μου και εκεί αποφάσισα και γνώρισα και έδεσα και δέθηκα με τη σύντροφό μου αυτή τη στιγμή. 

Αρχικά είχα γνωρίσει κάποιο κόσμο και κάποιες κοπέλες μέσα από παρέες και μέσα από τα γκέι μαγαζιά που πηγαίναμε και τον γκέι κύκλο που είχα, Δεν με είχαν καλύψει κάποιες γνωριμίες που είχα κάνει, δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, να μου κάνει κάτι κλικ που λέγαμε, οπότε εκεί έμαθα και κάποιες εφαρμογές που υπήρχανε, που μπορεί να τις κορόιδευα αρχικά, στην αρχή έμαθα για το tinder από το straight φίλη, που έβγαινε κάποια ραντεβού με άντρες και λέω “μμμ, λες να υπάρχει και το ίδιο με γυναίκες; για να δω; για να το δοκιμάσω.” Το δοκίμασα, δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν τότε, ούτε στη φιλη μου που μου το ειχε μάθει, της ειχα πει οτι “Ναι, μπαινω και εγω, αλλά και καλα κοιτάω για άντρες.” Προφανώς εγώ όμως είχα βάλει εκεί στις επιλογές και κοιτούσα τα κορίτσια. Και εκεί μου έκανε κλικ μια κοπέλα. 

Μιλήσαμε, γνωριστήκαμε, Ανταλλάξαμε Instagram, αν θυμάμαι καλά, ή Facebook, δεν θυμάμαι τώρα κάποια, κάποιου τέτοιου τύπου και βγήκαμε ραντεβού. Ήταν από τα πιο ευχάριστα και άνετα ραντεβού που έχω βγει. Ένιωθα πραγματικά ότι είμαι ο εαυτός μου. Μου άρεσε πάρα πολύ, μου άρεσε κι η κοπέλα, περνούσαμε και ωραία, αλλά ήταν πραγματικά βγήκε τόσο αβίαστα και τόσο ούτε άγχος, ούτε τι κάνω, ούτε μου φάνηκε ότι ήταν περίεργο γιατί ήταν μια γυναίκα, ας πούμε, μου φαινόταν πάρα πολύ άνετο και πήγε και πάρα πολύ καλά το ραντεβού, έχω να σας πω και μείναμε και αρκετό διάστημα μαζί. Από κει και πέρα ξανάμπήκα, ξαναχρησιμοποιήσα αυτή την εφαρμογή. Αισθάνομαι πια άνετα, δηλαδή, πολύ άνετα να βγαίνουν και τα ραντεβού, να μιλάω με γυναίκες πολύ συχνά. Εντάξει, τώρα έχω σχέση, δεν το κάνω, αλλά δεν είχα κάποιο πρόβλημα στο να βγω ραντεβού, δεν αισθανόμουν περίεργα, δεν μου φαινόταν κάτι ότι είναι παράξενο, ίσα ίσα που αισθανόμουν ότι αυτό είναι το φυσιολογικό πια, ότι έτσι θα έπρεπε να ήτανε, τόσο άνετο. 

Περίεργες καταστάσεις έχω ζήσει όμως, δηλαδή μπορεί τα ραντεβού να πήγαιναν όλα μια χαρά, αλλά μετά από κάποιο διάστημα υπήρχαν κάποιες περίεργες καταστάσεις. Είχα ακούσει για το ότι αυτές είναι λεσβίες και το θεωρούμε ότι όταν δυο γυναίκες βγαίνουν για ένα καφέ, γνωρίζονται, περνάνε καλά, κάνουν μια σχέση, ήταν το αστειάκι οτι την επόμενη μέρα φέρνει τη βαλιτσούλα στο σπίτι. Εγώ όμως δεν το είχα βιώσει αυτό, ούτε το ήξερα και έλεγα ότι είναι λίγο υπερβολικό και κάποια στιγμή είχα γνωρίσει μια κοπέλα, που δεν βγαίναμε καιρό, κανένα μήνα και είχε ξεκινήσει τα όνειρα τύπου, να αγοράσουμε σπίτι, να… τι ιντερνετ εχεις εσυ, να δούμε, γιατί εγώ χρειάζομαι καλύτερο, οπότε να το αλλάξουμε, γιατί τώρα πού θα μένω σπίτι σου δεν μπορώ να δουλεύω με αυτό το Ίντερνετ. Εγώ αυτό νόμιζα ότι ήταν κάποιο τύπου, κάποιου είδους αστειάκι. 

 Όχι, δεν ήταν αστειάκι. Ήταν η πραγματικότητα. Ήθελα να αλλάξω όντως τη γραμμή του Ίντερνετ, να είναι πιο γρήγορη για να τη βολεύει. Ήθελε γενικότερα να αλλάξω κάποια πράγματα γιατί δεν την βόλευε ή και ακόμα καλύτερα να άλλαζα και σπίτι γιατί αυτό δεν μας άρεσε πολύ, οπότε έπρεπε να αλλάξουμε σπίτι για να μένουμε μαζί.  Καταλαβαίνετε ότι αυτή η σχέση τελείωσε πάρα πολύ γρήγορα. Και έτσι κατάλαβα, άρχισα να καταλαβαίνω όντως αυτά που μου λέγανε φίλες μου, οι λεσβίες, οι παλιές καλές, αυθεντικές, γνήσιες λεσβίες που ξέρανε πέντε πράγματα και είχαν βιώσει 1000 πράγματα παραπάνω από μένα. Ότι ναι, υπάρχουνε περίεργες σχέσεις, υπάρχουν περίεργες αντιμετωπίσεις σε μια σχέση και πόσο έντονες και λίγο κτητικές γίνονται οι γυναίκες μερικές φορές. Και εγώ σαν κοπέλα, πρώην straight που έρχομαι από αλλού, άλλου τύπου σχέσεις, μου φαινόταν λίγο έντονα αυτά τα πράγματα. Βέβαια έχω καταλήξει ότι τελικά δεν είναι όλες έτσι, οτι δεν θεωρώ ότι οι γυναίκες είναι έτσι. Θεωρώ ότι γενικότερα είναι ο άνθρωπος έτσι, γιατί έχω γνωρίσει και πολλούς άντρες που έχουν τέτοιες νοοτροπίες και τέτοιες αντιδράσεις και τέτοιες… τέτοια πράγματα ζητάνε από μια σχέση και γίνονται πιο κτητικοί. Και πια ακούμε ότι και οι άντρες όλο και περισσότερο αυτοί πιέζουν για παιδιά και όχι οι γυναίκες, οπότε δεν θεωρώ ότι… ακόμα δηλαδή, δεν το δέχομαι και δεν το πιστεύω ότι οι λεσβίες παίρνουν τις βαλιτσούλες τους και πάνε. Όχι! Είναι είναι στον άνθρωπο. Θεωρώ ότι οι λεσβίες είναι όπως είναι και οι άντρες και όπως είναι και όλοι οι άνθρωποι. Κάποιοι είναι έτσι, κάποιοι είναι αλλιώς. Σίγουρα όλοι δεν θέλουν να μπαστακωθούν στο σπίτι σου. Υπάρχουν και πάρα πολύ ωραίοι άνθρωποι και που μπορούν να κάνουν φυσιολογικές σχέσεις και να υπάρχει μια ισορροπία σε αυτή την περίπτωση. Τέτοια είμαι και εγώ να ξέρετε. 

Και αυτό το διάστημα έχω μια σχέση, με κοπέλα, -έτσι, για να μη σας μπερδεύω, με κοπέλες πια θα είμαι -που είμαι πάρα πολύ καλά. Υπάρχει πολύ ωραία χημεία και υπάρχει και ισορροπία στη σχέση. Δεν έχει φέρει τη βαλιτσούλα της στο σπίτι μου. Είμαστε μια χαρά. Αισθάνομαι πάρα πολύ πλήρης. Και πολύ χαρούμενη γι αυτό. Και αισθάνομαι και πολύ χαρούμενη και με τον εαυτό μου που έχω φτάσει στο σημείο να έχω καταφέρει να κάνω μια υγιή σχέση και να νιώθω καλά, γιατί περνάς από πάρα πολύ, πάρα πολλές διεργασίες μέσα σου για να είσαι καλά με τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσεις να είσαι καλά με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, οπότε ναι, είναι αυτό που σας είπα και πριν, ότι μετά από ένα χρόνο ψυχοθεραπεία και ένα χρόνο που έμεινα μόνη μου κατάφερα να μπορέσω να είμαι εντάξει απέναντι σε έναν άνθρωπο τώρα. 

Στην ίδια θέση μπορεί να βρίσκονται αυτή τη στιγμή πάρα πολλές γυναίκες, που ήμουν εγώ, δηλαδή, να είναι παντρεμένες και να είναι… να ‘χουνε παράλληλα μια σχέση με μια γυναίκα ή να σκέφτονται γυναίκες και να μην έχουν τολμήσει ποτέ να δοκιμάσουν κάτι. Είναι πάρα πολύ τρομακτικό στην αρχή και για μένα ήταν πάρα πολύ τρομακτικό, αλλά όταν κάνεις αυτό το μικρό βήμα, το τεράστιο βήμα βασικά, μικρό το λέω τώρα, αλλά τότε μου φαινόταν τεράστιο, μετα κάπως λύνονται όλα σιγά σιγά, βηματάκι βηματάκι λύνονται όλα και μέσα σου και στον κύκλο σου και γύρω σου και σε αποδέχονται και όλα γίνονται.

 Έχω περίπτωση, μια φίλη μου που είναι παντρεμένη, έχει 2 παιδιά, βρίσκεται συνέχεια σε παράλληλες σχέσεις με γυναίκες, της είναι πάρα πολύ δύσκολο να χωρίσει, έχει σχεδόν πείσει τον εαυτό της ότι δεν θέλει να χωρίσει, ότι της αρέσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση που βρίσκεται. Φαίνεται ξεκάθαρα σε μένα, στα δικά μου τα μάτια, που το έχω περάσει, ότι απλά δεν μπορεί να κάνει αυτό το βήμα που λέμε. Σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί έχει και δυο παιδιά, θεωρώ όμως ότι θα έπαιρνε μια τεράστια ανάσα και θα άλλαζε τρομακτικά η ζωή της προς το καλύτερο αν μπορούσε να το κάνει αυτό το βήμα. Σίγουρα χρειάζεσαι βοήθεια όταν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση για αυτό και ξανα λεω για την ψυχοθεραπεία και λέω και για ανθρώπους που είναι γκέι ή που εχουν παρομοιες εμπειριες ότι θα μπορούσανε να μιλήσουν με ανθρώπους που έχουνε παρόμοιες εμπειρίες ή θα τους βοηθήσουν, θα έχουν κάποιες γνωριμίες, θα τους πουν πέντε πράγματα, να κάτσουν να διαβάσουν, να το ψάξουνε. Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις για να χωρίσουνε. Μπορεί κάποιοι όντως να το δουλέψουν μέσα από ψυχοθεραπεία και να καταλήξουν ότι τελικά όντως μπορεί να είναι μια… ένας πειραματισμός. Καλό όμως είναι κάπου να καταλήξεις και να ηρεμήσεις το μέσα σου γιατί δεν είναι ωραίο να βρίσκεσαι συνέχεια σε μια κατάσταση ανάμεσα σε ανθρώπους και ουσιαστικά να μην έχεις κανέναν από τους δυο. Και ουσιαστικά να μην ξέρεις και εσύ ο ίδιος πού πας και τι θέλεις;

Γιατί είναι πολύ δύσκολο κομμάτι το να είσαι με δύο  ανθρώπους ταυτόχρονα, να παλεύεις γιατί δεν μπορείς να έχεις μια υγιή σχέση ούτε με τον άντρα σου, ούτε με την κοπέλα που έχεις επιλέξει να είσαι. Δεν θεωρώ ότι μπορείς να είσαι όντως ο εαυτός σου και να ‘σαι ένας σωστός άνθρωπος απέναντί τους, γιατί όλο αυτό, όλη πίεση που σου δημιουργεί η παράλληλη σχέση και το ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει, δεν ξέρεις ποιος είσαι, προφανώς και θα τη βγάλεις μέσα στη σχέση σου και δε θα είσαι σωστός. Γενικότερα είμαι κατά των παράλληλων σχέσεων, δεν έχει να κάνει αν είναι άντρας και  γυναίκα, γυναίκα και  γυναίκα, άνδρας και άνδρας, οτιδήποτε κι αν είναι, θεωρώ ότι δεν μπορείς να μοιράζεσαι έτσι, κάπου πρέπει να καταλήξεις. Για αυτό λέω, κάνε λίγο πίσω, μείνε λίγο μόνος σου, δες πραγματικά τι θέλεις και ο επόμενος άνθρωπος που θα έρθει στη ζωή σου να είσαι έτοιμος και να ‘σαι δίπλα του για να μπορέσεις να κάνεις μια ισορροπημένη και υγιή σχέση. 

Τώρα πώς βλέπω τον εαυτό μου; Πώς θα θελα να είμαι σε κάποια χρόνια από τώρα; Γιατί ακόμα βρίσκομαι σε μια διεργασία και ακόμα το δουλεύω και ακόμα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεχίσω να έχω μια υγιή σχέση με τον άνθρωπό μου. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να παντρευτώ ξανά. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να κάνω γάμο, αυτό το αφήνουμε λίγο ανοιχτό, open και αυτό. Σίγουρα θα ήθελα να αγκαλιαστούμε περισσότερο από την κοινωνία και από τις οικογένειές μας. Ελπίζω ότι σε κάποια χρόνια θα είμαστε όλοι σε ένα τραπέζι και θα τρώμε αγαπημένοι και δεν θα χρειάζεται να υποκρινόμαστε ότι είμαστε φίλοι, γνωστοί ή οτιδήποτε από τη δουλειά και ότι είμαστε πραγματικά ένα ζευγάρι. Ελπίζω σε όλους βασικά να γυρίσουν στην επαρχία με τον άνθρωπό τους και να μην νιώθουν ελεύθεροι μόνο στην Αθήνα, αλλά να γυρίσουν και στο χωριό τους, χεράκι χεράκι και να μην φαίνεται περίεργο και να μη γυρίσει κάποιος να τους κοιτάξει, να είναι απλά ένα ζευγάρι που περπατάει στο δρόμο και θεωρώ ότι γίνεται αυτό σιγά σιγά. 

Θεωρώ ότι αλλάζουν τα πράγματα, εξελίσσονται. Θεωρώ ότι η νέα γενιά γενικότερα, βλέπω τα παιδιά ότι είναι τελείως διαφορετικά. Είναι πολύ πιο ανοιχτά από μας, είναι πολύ πιο ελεύθερα από μας, δεν είναι καταπιεσμένα σε αυτά τα κομμάτια, έχουν πρότυπα, έχουν ανθρώπους να τους στηρίξουν,  γίνονται κινήσεις, πολλές και είναι κάτι που με χαροποιεί πάρα πολύ και με κάνει αισιόδοξη και ελπίζω ότι θα δούμε πολύ πιο ωραία πράγματα στο μέλλον. Πολύ βοηθητικό θα ήταν και οι μαμάδες και οι μπαμπάδες και γενικότερα οι μεγαλύτεροι να αρχίσουν να ανοίγουν λίγο τα μυαλά τους και να δέχονται κάποια πράγματα γιατί η αποδοχή είναι πάρα πολύ μεγάλο θέμα, πάρα πολύ μεγάλο ζήτημα. 

Μια πολύ ωραία ιστορία, που μου είχε πει μια φίλη είναι… ειχε παει σε ενα… σε μια βάφτιση στην Κρήτη, σε ένα χωριό της Κρήτης, οπότε καταλαβαίνετε και για τι μιλάμε, ας πούμε από τύπου κοινωνία πολύ μικρή, κουτσομπολιά… Στη βάφτιση λοιπόν ήτανε η μία ή κοπέλα, η νονά του παιδιού, που ήταν η σύντροφος της και βαφτίζανε το παιδάκι τους και ήταν όλοι χαρούμενοι στο γλέντι και πίνανε και γλεντούσανε στην υγεία των κοριτσιών και στο όνομα του παιδιού που είχανε βαφτίσει και το είχαν αποδεχτεί όλοι, γιατί απλά η μάνα απ’την μια την κοπέλα ήταν η πρώτη που το είχε αποδεχτεί και δεν έχει αφήσει περιθώριο στο να μιλήσει κανένας. Από τη στιγμή που το ειχε πει η κόρη της, το δεχτήκανε, αυτή είναι η κόρη μου, αυτή είναι η εγγονή μου, τελεία και παύλα και έτσι το δέχτηκε όλο το χωριό και κανένας δεν είπε ποτέ τίποτα.  Η αποδοχή λοιπόν είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα και από αυτό που θέλουμε. Οι γονείς να αποδεχτούν το παιδί τους. Αν οι γονείς να αποδεχτούν το παιδί τους, τότε το έχουν αποδεχτεί όλοι. Τότε δεν υπάρχει λόγος ούτε για κουτσομπολιά, ούτε να έχουμε να φοβηθούμε κάτι. Όταν ο γονιός αποδέχεται το παιδί του, τότε αποδέχεται και όλη η κοινωνία, το παιδί όπως είναι.

Εγώ θα έλεγα και καταλήγω, μετά από όλες αυτές τις διεργασίες που λέγαμε, καλό είναι να μην εγκλωβιζόμαστε σε καταστάσεις, οποιεσδήποτε και αν αυτές οι καταστάσεις, είτε είναι ένας γάμος, είτε μια περίεργη σχέση, είτε ένα περίεργο συναίσθημα, που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε οτιδήποτε και αν έχετε στο κεφάλι σας, μην το κάνετε πιο δύσκολο απ’ ότι είναι. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Επικοινωνήστε το, μιλήστε με ανθρώπους που είναι δίπλα σας, μιλήστε με ανθρώπους που μπορεί να είναι σχετικοί. Μη νιώθετε μόνοι σ’ αυτό και πιστεύω ότι σίγουρα όλοι έχουμε δίπλα μας κάποιον που θα μας καταλάβει και θα μας στηρίξει. Δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φαίνεται. Είναι… στην αρχή φαίνεται, αλλά μόλις κάνεις το πρώτο βηματάκι, όλα γίνονται λίγο πιο ελαφριά και φαίνονται όλα πολύ πιο εύκολα μετά. Επικοινωνήστε με τους γύρω σας και όλα θα γίνουν πιο εύκολα  και όλο θα… και όλα τα πράγματα θα πάνε όλο και καλύτερα.