Έμαθα, όταν έβλεπα προβλήματα, να φεύγω

Έμαθα, όταν έβλεπα προβλήματα, να φεύγω

 Είμαι ο Κώστας, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χαλάνδρι, το οποίο εγώ θεωρώ ότι είναι μεσοαστικό προάστιο των Αθηνών. Τι; Πως κατάλαβα τον εαυτό μου; Τόσο γελοίο! Δεν ξέρω, είναι πάρα πολύ εύκολο. Νομίζω το ‘νιωθα από πάντα, χωρίς να καταλάβω γιατί, από το δημοτικό. Ήρθε πολύ φυσικά στα 12, 13, 14 στο γυμνάσιο. Να καταλάβω ότι μ’ αρέσουν οι άντρες … Χωρίς να το σκεφτώ καν. Από κει και πέρα όμως, δεν έζησα τίποτα τραγικά ποτέ προβλήματα στη ζωή μου. Ίσως επειδή και το προάστιο είναι ένα καλό προάστιο και τα σχολεία και ο χώρος γύρω είναι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ένα καλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο γενικά, δεν είχαμε έντονες καταστάσεις ποτέ σε οτιδήποτε. Άρα ούτε και σε αυτόν τον τομέα.  

Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι φίλοι μου στο σχολείο ή στη γειτονιά ‘ξέραν ότι είμαι ή οι συγγενείς. Φανταζόντουσαν ότι είμαι μέχρι να τελειώσω και το σχολείο. Οπότε, το φανταζόντουσαν σίγουρα δημιουργούσε μικρές εχθρότητες.  Και μικρόbullying, αλλά όχι σοβαρά πράγματα πραγματικά που να με επηρεάζουν στη ζωή μου. Bullying έχω ζήσει και πολύ έντονο και για τα γυαλιά ακόμη την εποχή μου, όντας 53 σήμερα. Υπήρχε έντονο bullying για τα γυαλιά, οπότε μάλλον ήταν ένας συνδυασμός. Τρίτο κομμάτι οτι πάντα ήμουν στο Εθνικό Ωδείο, εκείνη την εποχή και ήμουν ο μόνος στο σχολείο, σε όλο το γυμνάσιο λύκειο, ήμουν ο μόνος που πήγαινε -και μια φίλη που πηγαίναμε – στο Ωδείο. Τρίτο μπούλινγκ για κλασική μουσική, οπότε όλο αυτό έδενε προφανώς σε συμμαθητές και λοιπά να μου κάνουν με ψιλομπούλινγκ που κατανοούσαν ότι μάλλον είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά δεν ήταν και σίγουροι βέβαια.  

Στο σχόλιο μου δεν υπήρχε και άλλος την εποχή εκείνη. Ναι, με επηρέαζε, αλλά όχι τόσο έντονα. Από ‘κει και πέρα εντός σπιτιού, ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος, που τον ενδιέφερε να μη γίνονται προβλήματα εντός του μικρού μας προαστίου. Όσο δεν γινόντουσαν πρόβληματα ο καθένας μπορούσε να κάνει τη ζωή του, άρα δεν ήτανε το ορατό. Ποτέ στη ζωή του μέχρι και πριν 3 χρόνια που πέθανε, ποτέ δεν άνοιξε θέματα για τη ζωή μας, προτιμούσε να μην τα ξέρει. Τα ήξερε… Και πολύ αργότερα που τα έμαθε ποτέ όμως δεν ασχολήθηκε πραγματικά. Ποτέ στη ζωή του και στη ζωή μου και της αδερφής μου για τα δικά της ζητήματα, ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη ζωή μας, δεν άνοιγε ποτέ αυτά τα θέματα. Τα φοβόταν μάλλον, να τα ανοίξει, αλλά ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα σε εμάς. 

Το πρόβλημα, το ‘κανε η μητέρα μου. Όταν άρχισε να τα κατανοεί από τα 16, 18 μου χρόνια, πάντα δημιουργούσε προβλήματα και φωνές. Όχι όμως, φωνες του να με διώξει ποτέ από το σπίτι, δεν θα το έκανε ποτέ η μάνα μου… να τσιρίζει και να φωνάζει, απλά. Ήταν πιο νορμάλ κατάσταση, θα έλεγα… και να θεωρεί -είμαι γενιά δεκαετίας ’80 εφηβεία, που σίγουρα θεωρούσε η μητέρα μου, όντας και αυτό που είπα από πριν, μορφωμένη ότι με το να πάω σε ένα ψυχολόγο θα γίνω καλά. Οπότε με πήγε σε ψυχολόγο. Φυσικά η ψυχολόγος της είπε ότι δεν θα γίνω καλά. γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να… Η ψυχολογία όμως εμένα με βοήθησε. Για μένα! Και να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και να αποδεχτώ πραγματικά τον εαυτό μου μέχρι τα 20, 2-3 χρόνια που έκανα  και να μη με ενδιαφέρουν οι γύρω τι κάνουν και τι λένε.  

Πάντα όμως, εντός προαστίου στο να μην, σε εισαγωγικά, προκαλώ… Και μάλλον έτσι έμαθα να λειτουργώ όλη μου τη ζωή. Βέβαια στους χώρους της Αθήνας, του κέντρου, που για μένα από το προάστιο στο κέντρο υπήρχε διαφορά και απόσταση και προ μέτρο η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν μιάμιση ώρα να κατεβούμε με το λεωφορείο. Με έκανε να αλλάζω στο κέντρο και να είμαι πιο ελεύθερος με δικούς μου φίλους, είτε από το Ωδείο, είτε αργότερα σε δουλειες, οτιδηποτε είδους, κυρίως τις καλλιτεχνικές δουλειές. Έτσι λοιπόν δεν έζησα έντονα μπούλινγκ, αλλά απ’ την άλλη, δεν… έμαθα και να μην… όταν έβλεπα προβλήματα να φεύγω. Προβληματικούς χώρους, καταστάσεις πριν γίνει πρόβλημα σε μένα, οπότε το απέφευγα.  

Η μόνη φορά που δεν το απέφυγα είναι πολύ πρόσφατα, πριν 3 χρόνια. Πού είναι και μεγάλη ηλικία για να το πάθω και από ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, απ’ έξω μάλιστα από θέατρο, που τα θέατρα υποτίθεται ότι είναι και… πιο αυτό χώροι. Άνθρωπος, όχι ηθοποιός, άνθρωπος του θεάτρου, που μου επιτέθηκε και λεκτικά και σωματικά. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετώπισα σωματική βία. Όπου μου έσπασε τα γυαλιά. Περισσότερο με γρατζούνισε, μπουνιά δεν έριξε. Δεν γνωρίζω γιατί, γιατί πάρα πολύ απλά έκανε ένα… στο δρόμο, μόλις τελείωσε η θεατρική παράσταση και κατεβήκαμε κάτω. Ορμάει πάνω μου κατευθείαν, βρίζοντάς με τις γνωστές βρισιές πούστη, μαλάκα… δεν θυμάμαι καν τι είπε μέσα σ’ αυτό, γιατί σπάζοντας και τα γυαλιά και γρατζουνώντας όλο το πρόσωπο, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τις βρισιές. Και δεν έχω μάθει μέχρι τώρα γιατί μου επετέθη. Γνωστός μεν, αλλά, γνωστός. Ούτε φίλος, ούτε παρέα, ούτε καφέ έχουμε πιει μαζί, απλώς με ξέρει. Γνωρίζω ότι είναι, από τρίτους, ότι είναι προβληματικό άτομο. Δεν ανήκει σε ομάδες όμως, ρατσιστικές ή φασιστικές ή Ναζί και τα λοιπά. Το ξέρω αυτό ,ότι δεν ανήκει. Δεν το γνωρίζω. Περιμένω πραγματικά, από περιέργεια, να πάμε στο δικαστήριο να δω τι δικαιολογίες θα πει. Ότι κάτι θα του ‘κανα, αλλά ακόμα κι αν κάτι του ‘κανα, να πάει στη δικηγόρο του, στο δικηγόρο του, να μιλήσουμε και να δούμε τι του ‘κανα, είναι απλό. Ή να μου κάνει μήνυση για αυτό που του ‘κανα. Δεν το ξέρω. Γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορεί… Έχει ένα είδος ρατσισμού μέσα του. Έστω και αν δεν είναι οργανωμένος, δεν είναι, και δεν θα ήταν οργανωμένο αυτό το άτομο, το κατανοώ. Πιστεύω δηλαδή, δεν μπορώ να… Δεν ξέρω γιατί το έκανε τελικά αυτός, από ποιόν λόγο το έκανε και δεν ξέρω αν πραγματικά ένιωθε ότι είναι εναντίον των ομοφυλόφιλων. Μπορεί και να μην ήταν… Να ήταν εναντίον εμού. Που δεν θα κάτσω να ψάξω όμως και ποτέ δεν κάθισα να συζητήσω και να σκεφτώ.  

Το χειρότερο δεν είναι ότι αυτός το έκανε. Και έσπασε τα γυαλιά και μάλιστα από μανία τα πάταγε για να σπάσουν κιόλας ή ότι γέμισα αίματα από τις γρατζουνιές του, είναι ότι, κατευθείαν φυσικά πήγα στο κοντινό αστυνομικό τμήμα, της Ομονοίας -αυτό το καταπληκτικό αστυνομικό τμήμα της Ελλάδας- όπου με μια γνωστή, που ήταν μάρτυρας, είτε τα ‘πα, είτε δεν τα ‘πα, οι αστυνομικοί σε αυτό το τμήμα είναι αυτοί που είναι. Δεν… Δηλαδή είναι η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Το ξέρουμε απόλυτα δεδομένα. Φυσικά το κατέγραψαν, δεν μπορούσαν να μην το καταγράψουν, όταν τα αίματα έτρεχαν. Και εγώ την άλλη μέρα πήγα και με τη συμβουλή δικηγόρου να περάσω ιατροδικαστική εξέταση για να καταγραφεί αυτό, αλλά όταν μετά από 2-3 μέρες προσπάθησε να πάρει την έκθεση η δικηγόρος, δεν της ‘δίναν την έκθεση. Τελικά την πήρε την έκθεση, δεν υπήρχε περίπτωση να μην την πάρει. Δεν έχει δικαστεί ακόμα η υπόθεση 3 χρόνια μετά, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου τύπου που δεν αφορά το θέμα μας. Θα δικαστεί κι αυτό, που θα πάει; Και θα δικαιωθώ σε αυτό και το ξέρουμε ότι θα δικαιωθώ, δεν είναι τίποτα φοβερό.  

Άλλη, εγώ, επίθεση δεν έχω νιώσει ποτέ μου. Μπορεί να έχω ακούσει στο μετρό και προς εμένα, με φίλες, με φίλους να μιλάω και να πουν πίσω μου “Ααα, αυτός είναι πούστης.”, αλλά μου είναι παντελώς αδιάφορο. Δηλαδή δεν θα ασχοληθώ μαζί τους, δεν θα απαντήσω κιόλας για να μην μπω στη διαδικασία του κινδύνου γιατί δεν ξέρω ο άλλος τι άτομο είναι. Ίσως όμως, επειδή και το προάστιο έχει αλλάξει, έχει γίνει καλύτερο τα χρόνια που περνάνε και οι νεότερες γενιές είναι πολύ καλύτερες πάντα, στο δικό μου προάστιο δεν υπάρχει κανένα θέμα. Όλοι οι άνθρωποι της γενιάς μου γνωρίζουν ποιος είμαι. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι είμαι γκέι, αλλά δεν αντιμετωπίζω τίποτα πια. Οι ίδιοι οι συμμαθητές μου, που μπορεί να κάναν bullying, σήμερα είναι πάρα πολύ καλά μαζί μου και βγαίνουμε και πίνουμε καφέ και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Αλλά είναι ένα καλό προάστιο, ίσως και επειδή στη μία δουλειά που δουλεύω, τουλάχιστον στο θέατρο, γενικά είναι ένας καλός χώρος ο θεατρικός, ενώ ακούω πράγματα και βλέπω πράγματα, δεν αντιμετωπίζω προβλήματα. 

Προφανέστατα, ότι δεν άνοιγαν κουβέντες οι γονείς μου, οι συγγενείς -που είναι πάρα πολλοί στο χώρο εκεί – και οι φίλοι οικογενειακοί, προφανώς μπορεί να καταλαβαίναν ότι ήμουν διαφορετικός και δεν θέλαν να ανοίξουν θέματα ούτε σε εμένα, ούτε στους γονείς μου. Λόγω ευγένειας, λόγω αστικής ευγένειας. Και αν άνοιγε μια γενικότερη τέτοια κουβέντα, άνοιγε χωρίς να δώσουν κανένα χαρακτηρισμό. Αυτός είναι αλλιώτικος. Δεν ανοίγαν κουβέντα ούτε καν για τον Σταύρο Παράβα της εποχής, όταν έπαιζε στα φτερά και πούπουλα, ξέρω ‘γω τις ταινίες… δεν τους αφορούσε. Οπότε λέγανε αυτός είναι αλλιώτικος. Δεν το ‘λέγαν περιφρονητικά, όμως. Προφανώς δεν ήταν καλό για αυτούς, αλλά νομίζω ότι δεν θέλανε να μπουν σε δύσκολες καταστάσεις… με ένα δικό τους παιδί. Γιατί θεωρώ ότι στην περιοχή μου και οι θείοι μου και οι φίλοι των γονιών μου θεωρούσαν ότι και εγώ και τ’ άλλα παιδιά, είμαστε δικά τους παιδιά. Οπότε δεν το ανοίγουμε, δεν υπάρχει. Tο καλύπτουμε ωραία και καλά… κι αυτό.  

Αυτό που μπορώ να πω όμως, τώρα που το θυμήθηκα και είναι καλό περιστατικό. Ένας από τα πολλά ξαδέρφια μου στην περιοχή, είναι τρομακτικά θρησκευόμενος. Είναι λίγο μικρότερος μου, είχε κάνει 5 παιδιά γιατί απαγορεύεται να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό, απαγορεύεται να κάνει έκτρωση. Το ένα παιδί που έκανε είναι ανάπηρο. Χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Πάντα με αντιμετώπιζε με ψυχρότητα και με πολύ απόμακρο [τρόπο]… ένα γεια και τέλος… δεν ήθελε καμία κουβέντα μαζί μου, δεκαετίες ολόκληρες, χωρίς όμως ποτέ να ανοίγει θέματα. Ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ, αλλά πάντα με είχε στην απ’ έξω. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε γεια. Όταν λοιπόν, έκανε το ανάπηρο παιδί, που όλοι τον κατηγόρησαν γιατί έκανε ένα ανάπηρο παιδί και δεν έκανε έκτρωση, -έλειπα κάποια στιγμή δυο χρόνια- και πήγα να το δω, το κοριτσάκι ήταν σχεδόν δυο χρόνων. και του λέω “Δώσ’ το μου να το πάρω αγκαλιά, αλλά δείξε μου πώς γιατί χωρίς χέρια, χωρίς πόδια δεν ξέρω πως να το πιάσω το μωρό.” Και μου λέει ξέρει αυτό. Μου λέει: “Δεν σε ενοχλεί που έκανα ένα παιδί που είναι ανάπηρο και όλοι λένε ότι θα ‘πρεπε να κάνω έκτρωση;” Του λέω: “αν έπρεπε να κάνεις ή όχι έκτρωση 2 χρόνια πριν, δεν μας αφορά. Τώρα το παιδί είναι εδώ. Το παιδί λοιπόν γεννήθηκε έτσι. Κι εγώ γεννήθηκα αλλιώς.” Βέβαια, από εκείνη τη μέρα και λοιπά έχουμε γίνει οι πιο κολλητοί ξάδερφοι.  

Ίσως αυτό μπορώ να πω ότι είναι καλός ο τρόπος που μεγάλωσα, το κρύβαμε και δεν το λέγαμε. Οι γενιές των γονιών μου και των θείων μου ακόμη και σήμερα προτιμούν να το κρύψουν. Τους αφήνω… είναι 80 χρονών. Δεν έχει κάποιο νόημα να τους κολλήσω στον τοίχο. Δεν νομίζω όμως ότι είναι εύκολο ούτε σ ‘αυτό το καλό προάστιο, με το μορφωμένο κόσμο να βγαίνω χέρι με χέρι με το σύντροφό μου. Αυτό θα μπορέσει να γίνει στη γενιά μου. Οι νεότερες γενιές το κάνουν ήδη. Το βλέπω. Εγώ δε νομίζω ότι θα το κάνω στο προάστιο μου. Θα το κάνω αλλού. Για να αποφύγω πάλι το πρόβλημα. Δεν θέλω ούτε πρόβλημα να έχω, ούτε κουτσομπολιά να έχω, ούτε τίποτα… Προτιμώ να μην τα ‘χω. Έστω και αν στο χώρο αυτόν κρύβομαι. Δεν θα κρυφτώ στο κέντρο της Αθήνας.  

‘Εντάξει, πηγαίνοντας τώρα στους επαγγελματικούς κλάδους. Εγώ σε κανένα κλάδο δεν θα πω ότι είμαι γκέι, φυσικά κάποιοι άνθρωποι μπορούν να το καταλάβουν. Δεν θα το πω για να μην χάσω δουλειές. Στα τουριστικά που δουλεύω πάρα πολύ έντονα, εάν το πω θα χάσω δουλειές… είναι σίγουρο. Τελεία! Δεν υπάρχει περίπτωση. Αν απλώς το καταλάβουν, καλώς …δεν θα το αρνηθώ όμως πια, δεν μπορώ… δηλαδή αν με ρωτήσει κάποιος είσαι πούστ… μπορεί να μην το ρωτήσει Ε, δεν μπορώ να λέω και ψέματα, αλλά δεν θα το πω. Γιατί η δουλειά είναι δουλειά. Άμα τη χάσω τη δουλειά θα έχουμε πρόβλημα μετά όλοι μας…  

Τώρα στο θεατρικό χώρο τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά, αλλά στο θέατρο. Στο θέατρο εγώ όπως το έχω καταλάβει, χωρίζονται σε 2 κομμάτια οι άνθρωποι: στους ανθρώπους της τηλεόρασης, που μπορεί να παίζουν και θέατρο και στους υπόλοιπους του θεάτρου. Αυτοί που είναι άνθρωποι του θεάτρου δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Είναι σαν να το λέμε, δεν το λέμε, βαριόμαστε και να το πούμε… σε τέτοιο σημείο έχουμε φτάσει… σε σημείο [που] δεν έχει και κανένα νόημα, προφανώς είσαι αλλά, δεν αυτό… Οι άνθρωποι όμως που είναι τηλεοπτικοί, επειδή φοβούνται το ευρύ κοινό κρύβονται τρομακτικά, σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα των 30, 40, 50, 60 που βγαίνουν στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή και μετά παίζουν θέατρο το βράδυ -όχι σχεδόν -οι μισοί είναι γκέι, δεν το λένε… να μην πω παραπάνω από τους μισούς. Δεν θέλω να πω τέτοια ονόματα εγώ, δεν είναι δουλειά μου να κάνω τέτοια καρφώματα. Ας το πει όποιος θέλει μόνος του, αν θέλει να το πει.  

Ο μόνος τηλεοπτικός που το λέει είναι ένας: Ο Καπουτζίδης. Δεν υπάρχει άλλος τηλεοπτικός που να το λέει. Και πάλι τρώει στη μάπα πάρα πολλά πράγματα και αυτός, που είναι τόσο γνωστός. Νομίζω ότι αφορά το ευρύ κοινό. Στο στενό θεατρικό κοινό. Αυτοί που αγαπούν πραγματικά το θέατρο και σαν θεατές δεν τους νοιάζει αν ο άλλος είναι γκέι. Όταν βλέπουν τηλεόραση, η τηλεόραση αλλάζει τα πράγματα. Και κυρίως στην Ελλάδα, η τηλεόραση είναι ένα τρομακτικό μέσο θεωρώ και εναντίον των γκέι. Τρομακτικό ακόμα και σήμερα. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα πράγματα οι δημοσιογράφοι -αληθινοί ή ψεύτικοι δημοσιογράφοι – καθημερινά από το πρωί από τις πρωινές εκπομπές μέχρι το βράδυ είναι φανατικά αντι γκέι, ακόμα και αν το παίζουν φίλο-γκέι. Ακόμα και… είναι δεδομένο… Βγάζουμε βιαστές Και τους εμφανίζουμε ότι είναι και γκέι, που δεν είναι gay απαραίτητα… είναι βιαστές κοριτσιών. Δεν το δικαιολογούμε έτσι κι αλλιώς. Αλλά το βγάζουμε gay τον βιαστή κοριτσιού, δηλαδή από πού κι ως που; Επειδή είναι ανώμαλος λέει… ε, αυτός είναι ο ανώμαλος, δεν είναι ο ομοφυλόφιλος.  

Τώρα, δεν πιστεύω ότι ένας ηθοποιός, άντρας ή γυναίκα, τηλεοπτικός αν βγει ότι είναι gay θα χάσει το κοινό του. Δεν το χάνει πια. Γιατί δεν τον ξέρει ο άλλος, τον βλέπει στην τηλεόραση. Το βλέπει να παίζει ένα ρόλο, νομίζω είναι φόβος δικός τους, όπως και δικός μου, κατά τα δικά μου δεδομένα,  και πιστεύω ότι πρέπει να τον κατανοήσει ο καθένας αυτόν το φόβο. Δεν… Είναι φόβος. Τελεία. Δεν θα το χάσει το κοινό. Γιατί ο κόσμος θα το ξεχάσει και θα βλέπει τον ρόλο και ο ρόλος δεν είναι gay και είναι straight, ο ρόλος είναι. Στην Ελλάδα δεν νομίζω οτι… ‘Αλλωστε, δεν τον βλέπεις τον ηθοποιό δίπλα σου. Τον τηλεοπτικό.. Δεν είναι φίλος σου…  τον βλέπεις στην τηλεόραση.

Το πρόβλημα είναι στην κοινωνία, στους δρόμους νομίζω στην Ελλάδα. Ναι, νομίζω ότι η διαφορά είναι δυστυχώς στο δρόμο. Είναι ταξική. Άλλον Χαλάνδρι, άλλο Περιστέρι… ή Κορυδαλλός. Και είναι και στην εμφάνιση των όποιων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Ο θηλυκός gay ή το αρσενικό κορίτσι… Αυτό αντιμετωπίζεται χειρότερα από την κοινωνία. Ο υποτιθέμενος gay που δεν έχει θηλυκότητα -μάλλον δεν την έχω εγώ, νομίζω- είναι κάτι που το ανέχεται η κοινωνία. Το άλλο δεν θέλει να το ανεχτεί τόσο πολύ. Δυστυχώς, εννοείται. Άρα, τα άτομα αυτά έχουν πιο έντονα τα προβλήματα. Αλλά ο δρόμος δείχνει τα ζητήματα, δηλαδή ο εξωτερικός χώρος. Και το σχολείο φυσικά. Δεν τα δείχνει τα προβλήματα… Δηλαδή, όταν περπατάς στο δρόμο και ανάλογα με την περιοχή θα αντιμετωπίσεις ή όχι πρόβλημα… Άλλο να περπατάς στην καρδιά της Κηφισιάς, που είναι από τα καλύτερα προάστια, που δε νομίζω ότι κανείς στην Κηφισιά έχει πρόβλημα με τους γκέι. Ούτε οι πλούσιοι έχουν θέμα με τους γκέι. Και άλλο να περπατάς στην καρδιά του Κορυδαλλού και της Νίκαιας. Γιατί ναι, πολιτικά τελείως ακόμα και τα κομμουνιστικά προάστια είναι αντιgay. Ώντας το ΚΚΕ αντιgay στην Ελλάδα, ίσως και το ΚΚΕ γενικότερα, το κομμουνιστικό, τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Εντάξει, δεν ξέρω… Αν και η Κούβα το ξεπέρασε το πρόβλημα, που το είχε έντονα… Είχε στρατόπεδα κάποτε επί τα πρώτα χρόνια της.

Γενικότερα νομίζω ότι είναι καλύτερη η κοινωνία σήμερα από ό,τι τη δεκαετία του ’80 που μεγάλωσα εγώ. Δεν υπάρχει σύγκριση. Μπορεί να έχουμε έντονους ναζιστές, μα και τότε είχαμε ναζιστές… μια χαρά τους είχαμε. Ο Βορίδης ήταν από τότε στη νεολαία της ΕΠΕΝ, δεν ήταν κάτι καινούργιο… και με τα τσεκούρια και τα λοιπά. Όχι, είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα δεν υπάρχει σύγκριση. Απλώς, οι νέοι άνθρωποι σήμερα μπορούν και μιλούν. Εμείς… εμείς; εγώ τουλάχιστον και πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου δεν θέλουμε να μιλούμε. Φοβόμαστε να μιλάμε. Για να μην έχουμε πρόβλημα με τους γύρω μας, με τις δουλειές κατά κύριο λόγο ή να μη θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στους δικούς μας ανθρώπους. Το ξέρουν φτάνει… μέχρι εδώ. Ενώ ο εικοσάρης θα το πει στη μάνα του ή τον πατέρα του, που η μάνα του, ο πατέρας του είναι στην ηλικία τη δικιά μου. Οπότε γενικά θα το δεχτεί… γενικά. Δεν μπορώ να μιλήσω απόλυτα εγώ για τον εικοσάρη, φυσικά. Όχι, εγώ μπορώ να πω κάτι… να θυμηθώ κάτι απλό. Πάλι απλό, γιατί πάλι χαλαρός είμαι.  

Τη δεκαετία του ’80, όταν πρωτoάρχισα να βγαίνω στο κέντρο της Αθήνας με το λεωφορείο και με το ταξί απ’ του διαόλου τον κόπανο, από το Χαλάνδρι, υπήρχαν δύο μόνο γκέι… Το gay μπαρ. Ροκ μπαρ το Πιέρος. Όχι, καμία σχέση με το Πιέρος της Μυκόνου και η gay ντισκοτέκ. Σόρρυ παιδιά, ντισκοτέκ, όχι κλαμπ… το Αλεξάντερ… και τα δυο στο Κολωνάκι. Λοιπόν, όταν τελειώναμε 03:00 – 04:00 η ώρα, Παρασκευή, Σάββατο και φεύγαμε από… για να κατέβουμε στην πλατεία Κολωνακίου να βρούμε τρόπο να φύγουμε, εννοείται ότι -πρώτα απ’όλα είχε αστυνομία στην πλατεία Κολωνακίου-  Εε, όποιος ήταν χαζός κι ήταν χέρι με χέρι, φιλιότανε θα τον συλλαμβάνανε. Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό δημόσια. Δεν υπήρχε περίπτωση. Συλλαμβάναν κόσμο, όμως. Δεν θα τους κάνανε κάτι ιδιαίτερο, μπορεί να τρώγαν και λίγο ξύλο, αλλά καλούσαν τους γονείς. Οπότε ξύλο θα τρώγανε -αν τρώγανε, όχι απαραίτητο- και σίγουρα θα γινόντουσαν ρεζίλι στους γονείς, γιατί οι γονείς μας δεν το γνώριζαν. Η γενιά μας δεν θα το λέγαμε. Άρα το απέφευγα πάλι πολύ ωραία και μάλιστα αν πλακώνανε μπάτσοι, εγώ έμπαινα σε άσχετες παρέες straight και έπιανα κουβέντα με τις κοπέλες. Γιατί τα αγόρια τότε, τα straight -δεν είναι όπως σήμερα πολλά straight αγόρια, μάλλον κυρίως στο θέατρο τα straight αγόρια που είναι μια χαρά- ήταν… με το που μας καταλαβαίναν ότι κάποιος είναι gay αμέσως τσιτωνόντουσαν. Δεν κάρφωναν όμως τα παιδιά αυτά. Οπότε το γλίτωνα με αυτή τη διαδικασία, αλλά άλλοι φίλοι είχαν συλληφθεί. Αναγνώριση και σπίτι… λίγο ξύλο, ρεζίλι στους γονείς και σπίτι. Ε και μόνο αυτό έφτανε.  

Δεν είχαμε Ίντερνετ, υπήρχαν αυτά τα 2 μπαρ σε όλη την Αττική. Τίποτα άλλο! Διάλεγες μουσική, ροκ ή ντίσκο. Σιγά σιγά μετά τη δεκαετία του ’90 άρχισε η ιστορία, οπότε ξεκινάω ως έφηβος να βγαίνω σε ένα από τα δύο αυτά… είτε ροκ, είτε ροκ μπαρ, είτε ντισκοτέκ… τίποτα άλλο. Κάποια περιοδικά. Και τα περιοδικά είχανε αγγελίες, οπότε έπρεπε να γνωριστούμε μέσω αγγελιών. Κινητά δεν είχαμε. Μεγάλη δυσκολία στην επικοινωνία, άρα γράμματα με ταχυδρομικές θυρίδες, aν δεν μπορούσαμε να έχουμε στο σπίτι μας γράμματα – εγώ δεν μπορούσα να έχω. Οπότε, είχα την ταχυδρομική θυρίδα για να αλληλοστέλνω γράμματα… εντός Αττικής τώρα μιλάμε! Για να μπορούμε να κλείσουμε μέσω γραμμάτων ραντεβού, το οποίο σήμερα φαίνεται γελοίο εντελώς και εγώ γελάω μ’αυτό. Και μετά να δώσουμε τηλέφωνα πολύ δύσκολα, που τα σήκωναν οι γονείς πολλές φορές ή αν κατά τύχη είχαμε κανένα φίλο περνώντας στα 18, φοιτητή, που να έχει τηλέφωνο από άλλη περιοχή, από άλλη πόλη για να δίνουμε το τηλέφωνο του φίλου ή κανέναν μεγαλύτερο που να μένει μόνος του, ξέρω ‘γω και να αρχίσει μέσω των φίλων αυτών να γίνεται η κατάσταση.  

Άλλοι χώροι δεν υπήρχαν. Εξωτερικοί χώροι σταθερά το Πεδίον του Άρεως και το Ζάππειο. Σταθεροί… Και μάλιστα σταθεροί και προ Αλβανών, προ Ρωσοπόντιων, προ… το ’89 πριν έρθουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οπότε οι πιο πολλοί Έλληνες, αλλά δεν ήταν και εύκολο. Ποτέ… δεν… Το πάρκο δεν είναι εύκολος χώρος τη νύχτα. Η νύχτα είναι νύχτα και το… η αστυνομία, αστυνομία και το οτιδήποτε μπορεί να συμβεί σε ένα πάρκο. Και σταθερά μόνο τα Λιμανάκια από τη δεκαετία… ούτε ξέρω από πότε… Τα Λιμανάκια, που τώρα δεν είναι αυτό που ήταν, βέβαια, γιατί έχουν γίνει μπαρ και καντίνες και όλα αυτά τα πράγματα… έχει αλλάξει το στυλ σήμερα. Εντάξει, για αυτό λέω τώρα είναι όλα πολύ πιο εύκολα. Για να γίνει η γνωριμία στο δρόμο, αν κατά τύχη συνέβαινε κάτι, ήταν μόνο με τα μάτια και πολύ δύσκολα γιατί φοβόσουν τι θα πει ο κόσμος γύρω. Ακόμα και μες στο κέντρο της Αθήνας! Ε τώρα δεν υπάρχει αυτό! Αν κάνεις καμάκι στο κέντρο της Αθήνας, το ‘κανες το καμάκι, είναι εύκολο. Ναι, άλλη gay life δεν είχαμε.  

Προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε φίλους γνωστούς. Για να είναι κανένας φοιτητής ή εργαζόμενος μεγαλύτερος για να μαζευόμαστε στα σπίτια. Λίγοι ήταν αυτοί. Και οι Αθηναίοι δεν ξέραμε εύκολα και επαρχιώτες που σπούδαζαν εδώ ήταν και αυτό δύσκολο. Για να αναπτύξουμε επαφές και να μαζευτούμε και παρέες. Ε δεν είχαμε gay life. Τώρα αυτό αν λέγεται gay life και την Παρασκευή – Σάββατο να πηγαίνεις μια φορά σε ένα από τα δυο αυτά δεν ξέρω πόσο gay life είναι. Άρα για ανθρώπους -και τους περισσότερους – που δεν θα βγουν εύκολα στους δρόμους να κάνουν σεξ είναι πρόβλημα αυτό. Πως θα γνωριστείς; Ή να περιμένεις το καλοκαίρι για να πας στη Μύκονο. Γιατί στα άλλα νησιά δεν πήγαιναν gay εκείνη την εποχή. Ανοιχτά… Στη Μύκονο πήγαιναν. Τώρα… οπότε περιμένεις το καλοκαίρι για να περάσεις καλά. Αυτοί που ήμασταν, όμως -εγώ στο Εθνικό Ωδείο και άλλοι σε καλλιτεχνικές σχολές- σίγουρα είχαμε μια καλύτερη ευκολία. Δηλαδή πάντα μάζευαν gay οι καλλιτεχνικές σχολές, οι καλλιτεχνικοί χώροι, οπότε μπορούσαμε να έχουμε περισσότερους γνωστούς και να δούμε πώς να προχωρήσουμε. Με λιγότερους γνωστούς, λιγότερο σεξ, λιγότερες σχέσεις. Αυτοί που αισθανόντουσαν πολύ άνετα και ελεύθερα να κάνουν κάθε μέρα σεξ στο πάρκο, με γεια σου με χαρά τους. Μπράβο τους. Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ τόσο άνετα. Έχει τύχει να κάνω φυσικά, αλλά πάντα ήμουνα δύσκολος. Καλά σε τουαλέτες με τίποτα -ήταν πολύ έντονες οι τουαλέτες στην εποχή μου- αλλά οι τουαλέτες για μένα, τέλος πάντων, δεν είναι περιβάλλον σεξ. Είναι δικό μου θέμα… για άλλους μπορεί να είναι και σήμερα ακόμη.  

Νομίζω είχε τουαλέτες πρώτα απ’ όλα στο Σύνταγμα. Πολύ προ μετρό. Στη μία πλευρά του Συντάγματος είχε τουαλέτες. Τουαλέτες είχε και στο Πεδίον του Άρεως. Ααα κι η Ομόνοια… η γνωστή Ομόνοια ναι, τέλος πάντων εγώ δεν πήγαινα καν. Εγώ κατέβαινα στο τρένο και έφευγα, αλλά νομίζω ότι είναι αυτά τα 3 σημεία είχαν τουαλέτες. Αν είχαν κι αλλού, δε θυμάμαι τώρα. Και είχαν πολύ κόσμο στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια και στο Πεδίον του Άρεως οι τουαλέτες. Σε τουαλέτες δεν ξέρω γιατί εγώ περνούσα και έφευγα και να μου κάνουνε νόημα, εγώ έφευγα κατευθείαν. Δεν μου αρέσει ο χώρος της τουαλέτας. Τι να κάνουμε τώρα; Στο πάρκο απλώς τα νοήματα και η κουβέντα ήταν πολύ εύκολη. Τίποτα! Δηλαδή ήτανε… περπατούσες, έβλεπες κάποιο, σου έκανε νόημα ένας άλλος αν δεν σ’ άρεσε, πήγαινες στον επόμενο. Σου ‘κανε νόημα ο άλλος ή του ‘κανες εσύ; Κατευθείαν… και μπορεί να ‘κανες και πίσω από θάμνο. Ή μπορεί να φεύγεις κιόλας, άμα… σε ένα σπίτι, αν υπήρχε σπίτι, αν… αν… αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Είχε μεγάλη ευκολία, ήταν η μόνη ευκολία να κάνεις σεξ στο πάρκο και στη τουαλέτα. Για μένα τουαλέτα γιοκ, το πάρκο είχε ευκολία. Όπως και τα Λιμανάκια. Τα λιμανάκια μάλλον μου άρεσαν περισσότερο. Τέλος πάντων, η παραλία, το καλοκαίρι, το αυτό είναι πιο ωραία για όλους, πάντα σε όλες τις εποχές. Στα λιμανάκια,  δεν ξέρω αν υπήρχε κίνδυνος και πότε… σε μέρα. Ε το πάρκο… Δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί σε ένα πάρκο. Έχουν συμβεί και δολοφονίες, τα ξέρουμε από την εποχή του Ταχτσή.  

Και υπήρχε και μία άλλη περιοχή, τώρα που το θυμάμαι, που περπατούσες. Η Σόλωνος ψηλά, κοντά στον Άγιο… πως τον λένε τον Άγιο εκεί; Άγιος Διονύσης είναι αυτός; Η εκκλησία λίγο πριν το Κολωνάκι; Νομίζω ο Άγιος Διονύσης είναι. Εκεί γύρω μπορούσες να γνωρίσεις κόσμο. Πιο κυριλέ ήταν αυτό, έτσι; Κολωνάκι, τώρα! Ναι, το θυμήθηκα τώρα αυτό, ναι. Μπορούσες να βρεις κόσμο.  

Περνώντας, σπάζοντας το ’89, ’90, αρχίζει κάτι καλύτερο, δηλαδή ανοίγει ένα μπαρ, δε θυμάμαι καν το όνομα του, αρχές Συγγρού. Καμία σχέση με Συγγρού και τραβεστί και λοιπά. Πολύ αρχές. Ένα σπίτι με αυλίτσα καφέ μπαρ, το οποίο ήταν γύρω στο Κουκάκι, ψηλά. Δεν είχε σχέση με τα πιο κάτω. Αυτό ήταν για καφέ. Πρώτη φορά… Αυτό ήταν το πρώτο καφέ, που μπορούμε να πάμε να πιούμε καφέ. Οπότε, άνοιγε και νωρίς. Αυτό ήταν πάρα πολύ καλή ιστορία. Το θυμάμαι. Αυτό περνούσες καλά γιατί, ναι, καθόσουν, έπινες ένα καφεδάκι, μπορούσες να γνωρίσεις κόσμο, μπορούσες να πας με κάποιον σαν άνθρωπος, όχι για να πας να κάνεις σεξ. Σαν άνθρωπος, να πιεις καφέ και να μιλήσεις σαν gay προς γκέι. Μετά προχωρήσαμε και άνοιξαν ένα-δυό σιγά-σιγά στο Γκάζι, προ μετρό. Καμία σχέση με το μετρό. Τα μπαράκια και μετά τα κλαμπ και λοιπά, τα μεγάλα, αλλά πρώτα ένα-δυο μπαράκια μέσα στο Γκάζι. Δεν θυμάμαι καν ονόματα πια. Μέχρι το 2000… Εγώ πιστεύω μετά το 2000 γίνεται η μεγάλη αλλαγή. Και ξαφνικά ανοίγουν πάρα πολλά πράγματα, πάρα πολλοί χώροι. Δημιουργείται το Γκάζι. Έντονα. Και πιστεύω ότι κλείνει το πρόβλημα. Μπορούσαμε πια να έχουμε χώρους. Πολλούς. Δεν κλείνει το πρόβλημα ποτέ. Αλλά gay life στην ουσία μετά το ’98, 2000 αναπτύσσεται. Δεν είχα γνωρίσει gay life. Με ταχυδρομική θυρίδα;  

Δεν συγκρίνεται, δηλαδή. Είναι καλύτερη εποχή σήμερα. Τελεία! Δεν συγκρίνεται, δεν υπάρχει περίπτωση. Φαινόμενα επιθέσεων και λοιπά και τότε υπήρχαν. Μην κρυβόμαστε. Δεν έγινε ξαφνικά τώρα, επειδή τα γράφουμε όλα στο Ίντερνετ και γίνονται όλα γνωστά. Όλων των ειδών, όχι μόνο σε ΛΟΑΤΚΙ. Γυναίκες, κακοποιήσεις, δολοφονίες, βιασμοί και τότε δεν είχανε; πως δεν είχαν; τα κρύβαμε. Δεν είχαμε internet να τα γράψουμε όλοι και να το φωνάξουμε. Δηλαδή αν μια γυναίκα τη δέρνανε, πάει να πει ότι θα το ‘λεγε; μα δεν το ‘λεγε. Της έλεγε η μάνα της κάτσε εκεί που είσαι, δεν πειράζει. Λίγο ξύλο δεν είναι κακό. Σήμερα μιλάμε, πάντα συνέβαινε.  

Δεν θεωρώ ότι εκπλήσσομαι πια από τίποτε σήμερα. Δεν ξέρω… στη ζωή μου, αλλά θα ήθελα να ήμουν τώρα 20 χρονών. Όχι, θα ήθελα να ήμουν για να… γιατί φοβάμαι την ηλικία μου. Δεν τη φοβάμαι καθόλου, αισθάνομαι πάρα πολύ καλά και τη λέω πάντα. Να μεγάλωνα τώρα με γονείς τώρα πενηντάρηδες, με μια κοινωνία τώρα, με ένα δικαίωμα τώρα, έστω και με σύμφωνο συμβίωσης. Και να μπορούσα να κάνω πράγματα που δεν έκανα. Να έχω gay life τώρα -που την έχω, αλλά δεν την είχα- να περπατώ στους δρόμους άνετα με ένα σύντροφο, να έχω Ίντερνετ και να ‘χω εφαρμογές -που δεν είχαμε, αλλά είναι σημαντικό, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Καλώς ή κακώς χωρίς κινητό δεν ζούμε. Πολλοί λένε ότι είναι κακό, εγώ θα πω ότι είναι πάρα πολύ καλό το κινητό. Για όλους τους λόγους. Άρα και για την προσωπική ζωή του καθενός. Είναι πολύ καλύτερα, ζω πολύ καλύτερα τώρα ως γκέι. Για όλους τους λόγους. Και δεν διανοούμαι, δεν νοσταλγώ τίποτα από τη δεκαετία του ’80.

Αν καταφέρουμε να εξαλείψουμε τα ακραία φαινόμενα της κοινωνίας ρατσιστικά, φασιστικά, προσωπικού τύπου φαινόμενα πολλές φορές, που δεν είναι γενικότερα πολιτικά, νομίζω θα μπορέσουμε να στήσουμε μια καλύτερη κατάσταση. Πολλοί μπορεί να πουν “ναι παιδιά, έχουμε αυτά τα προβλήματα σήμερα”. Ναι, ρε παιδιά εντάξει, αλλά είμαστε πολύ καλύτερα και πρέπει να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, ναι. Η ομοφοβία που λένε ότι υπάρχει σήμερα, ναι, υπάρχει, αλλά δεν συγκρίνεται με την ομοφοβία του ’90 και του ’80 και του ’70. Δεν υπάρχει σύγκριση για αυτό το πράγμα. Από το ’50, μέχρι το ’80 – ’90 τα πράγματα καλυτέρεψαν, από αυτό που είχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέσα σε 40 χρόνια, από το ’80 μέχρι σήμερα -χοντρικά το λέω- αλλά 40 χρόνια, οι περισσότερες χώρες, οι σοβαρές, οι δυτικές, ας το πούμε κάπως έτσι, έχουν νομοθεσίες πολύ καλές. Είμαστε λίγο πίσω. Ε δεν είναι η ομοφοβία αυτό που ήτανε. Τα βήματα που έχουν γίνει εδώ και 70 χρόνια από το ’50 και μετά είναι τερατώδη, σε σχέση με το 2000 χρόνια πίσω. Δεν το συγκρίνω. Ότι…  το συγκρίνω, το συγκρίνω, λάθος, το συγκρίνω και πάρα πολύ. Δεν λέω ότι δεν έχουμε άλλα 200 βήματα, αλλά μην… όποιος και να μου πει -και πιστεύω θα το πούνε οι νεότεροι άνθρωποι και έχουν δίκιο να το πούνε και τους κατανοώ- Ζούνε καλύτερα τώρα. Ζούσαμε χειρότερο το ’80 – ’90. Ένας ομοφυλόφιλος, όμως στο ’50 ζούσε τραγικά.  

Βεβαίως, αν το πάρουμε για τα αστικά κέντρα οποιασδήποτε χώρας, δυτικής, αλλά και της Ελλάδας. Άλλο το Παρίσι και άλλο τα χωριά της Γαλλίας. Οπωσδήποτε έχουν διαφορά και εκεί. Άρα και το ίδιο και εδώ, άλλο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη και άλλο τα χωριά στην Πίνδο. Ναι, αλλά όπως η Αθήνα τα 40-50 χρόνια έκανε 100 βήματα μπροστά, αντίστοιχα και η επαρχία τα έκανε, παιδιά, τα βήματα μπροστά. Είναι πίσω από εμάς, αλλά είναι πιο μπροστά από ό,τι ήταν πριν 40 χρόνια. Αυτό θέλω να πω. 

Λοιπόν, ναι, τα σοβαρά βήματα ξεκίνησαν στον εικοστό πρώτο αιώνα, ας πούμε 20 χρόνια και κυρίως στα 10, δηλαδή από το ’10 που αρχίσαμε στα μνημόνια. Αυτή είναι η άποψή μου. Δηλαδή ξαφνικά η κοινωνία είχε να αντιμετωπίσει τρομακτικά οικονομικά προβλήματα που είχε να τα ζήσει από τη δεκαετία του ’50. Ποιος τον ενδιέφερε, όταν πνιγόταν και έχανε σπίτια και αυτοκτονούσαν άνθρωποι, αν ο διπλανός του ήταν ομοφυλόφιλος; Εμ, το ξεπέρασε το πρόβλημα του διπλανού του, γιατί ο άλλος διπλανός αυτοκτόνησε για το σπίτι του. Του άλλου, του διπλανού του δεν είχε ρεύμα το χειμώνα και ψόφαγε από το κρύο. Άνθρωποι ψόφησαν κι από το κρύο. Μην το ξεχνάμε. Εκείνα τα δυο τρία χρόνια των πρώτων μνημονίων, άρα ο άλλος που ήταν gay παύω να τον κουτσομπολεύω, γιατί έχω θέματα σοβαρά. Άρα ξαφνικά έφυγε η κοινωνία μπροστά.  

Ναι, τα δέκα τελευταία χρόνια. Τι είναι τα δέκα χρόνια; Τι γινόταν όταν γεννιόμουν εγώ; Δηλαδή όταν ο Ταχτσής, ο μεγάλος Ταχτσής, που ήταν ήδη συγγραφέας, τον σκοτώνανε γιατί ντυνόταν γυναίκα και ήταν και πόρνη… αλλά ήταν τεράστιος ο Ταχτσής, έτσι κι αλλιώς στην εποχή του. Σήμερα, εντάξει, θα συμβεί και σκοτωμός, αλλά δεν θα συμβεί σε τόσο μεγάλα νούμερα. Το καταφέραμε. Δεν είναι όπως πριν 30, πριν 20, πριν 40 χρόνια. Είμαστε πολύ καλύτερα. Μέσα σε 10-20 χρόνια κάναμε… 10, κάναμε τερατώδη βήματα για την Ελλάδα και τα έκανε η Αθήνα πάνω από όλα, ακολούθησε Θεσσαλονίκη κι ακολουθούν τα χωριά. Ναι, εντάξει, okay, πιο πίσω τα χωριά, πάντα. Ακολουθούν πιο πίσω, πάντα ήταν πιο πίσω όμως, γιατί σε Βρετανία και Ιταλία, στην Αμερική δεν είναι πιο πίσω τα χωριά τους; Αυτό είναι αυτονόητο.  

Δεν υπάρχει σύγκριση, είμαι τρομακτικά χαρούμενος που ζούμε σε αυτή την εποχή, με τα δεδομένα τα στραβά της. Είναι καλύτερα από ότι πριν 20, πριν 40 χρόνια. Είναι πολύ καλύτερα από ότι πριν 20, πριν 40 ή πριν 60 χρόνια. Ας το πάρω τόσο, γιατί πιο πριν από αυτό είχαμε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οπότε ας το αφήσουμε…καν. Για αυτό είμαι πάρα πολύ χαρούμενος.